Лес цямнюткi поўны чар,
Замiрае лiст у ценi.
Ноч не стане на каленi,
Не схавае месяц твар.
Не зацягне ў свой сон,
Не кране агеньчык сэрца.
Рыпнуць горка неяк сенцы,
Жаль адыйдзе ад вакон.
За нагу трава кране,
Рвецца крык нечалавечы.
Але дыхаць болей нечым,
Жудасна, як быццам у сне.
Стог сустрэне на шляху,
Ён накрыўшыся туманам,
Будзе плямай нечаканай,
Што ўбачыш за вярсту.
Сяргей Брандт, 29.11.2013
Каментаваць