ЧАСТКА ТРЭЦЯЯ…ГІСТОРЫЯ АМАЛЬ УЖО ЗАБЫТАЯ
ЗАЛАТЫЯ АПОСТАЛЫ РАДЗIВIЛАЎ
Дзяды казалi — слухай уважлiва i пiльна,
У замку Радзiвiла, пана маладога,
Быў ход падземны аж да Вiльна,
I брукаваная шырокая дарога.
Ляцела пад зямлёй з гярбом карэта,
Гарэў агонь, хрыпелi страшна конi.
Цяпер нiхто не ведае пра гэта
I не вярнуць былое нам нiколi…
***
Спяваў учора вецярок паўночны
I з колам бавiўся старога млына.
Саромна зорачкi хавалi свае вочы,
Блiшчэлi серабром вадзянiц спiны.
I я пачуу гiсторыю начную ветра,
Што пад зямлёй, амаль ля Крэва,
Апосталы ляжаць у цёмных недрах,
Дванаццаць iх iз золата, не з дрэва.
Для Дамянiка яны былi, як жывыя,
Малiтвы ў голас — водар лясных кветак.
Тады былi выявы i нябес другiя,
Ды не знайсцi цяпер нiякiх сведак.
Апосталы яўлялi Радзівілам
Апошнюю сваю i цiхую вячэру.
Яшчэ дзяды ў поўнач гаварылi —
За цяжкiя грахi згубiлi паны веру!
Што было потым – ведае вадзiца,
Была вайна, зноў говар iншаземны,
Гарэла полымем расейская сталiца,
Француз сядзеЎ задумлiва ў цемры.
Апосталаў схавалi па загаду Дамянiка
I зачынiлi цяжкiя з жалеза дзверы.
Шукалi доўга потым скарб вялiкi,
Шукалi золата, а не сумленнасць веры.
Прабуюць i цяпер, але ж пракляцце
Апосталаў усё глыбей — глыбей хавае.
„Калi не ад свайго было народу шчасце?”
Паўночны ветрык у вады жывой пытае.
Сяргей Брандт, 29.05.2013
Каментаваць