Сын малодшы – шэсць вяршкоў
Сябрука сабе знайшоў.
Пяты год, Вясёлкiн Саша,
Хлапчук суседзяў нашых.
На двор гуляць яны iдуць
I цацкi розныя бяруць.
Затым удвух — дахаты спаць,
Каб з ранiцы пачаць гуляць.
Вось раз суседскi Саша
Зайшоў да хаты нашай.
Узяў вядзерца, самалёт,
Затым авечку, самаход.
Згроб цацкi ў ахапку
I сеў гуляць ля шафкi.
А сыну цяжка зразумець,
Табе гуляць, а мне сядзець?
Вярнi мне мае цацкi,
I не пляшчы ў ладкі!
А сябра вось – не аддае,
Наш закрычаў i той раве.
Сядзяць, у голас плачуць —
Сяброўства ж нешта значыць.
Сяргей Брандт, 10.07.2013
Каментаваць