Усе рубрыкі

НАЧНЫ ПТУШЫНЫ ПЛАЧ — Сяргей Брандт

З цыклу «Прыцягненне Сатурна»

Не плач, птушка, уначы, Давай лепей памаўчым. Паглядзiм на вырай зорны, Аксамiтны ён, не чорны.

Не стагнi, на сэрцы млосна, Слёзы капаюць на кросны. Там, у занябесных далях, Знойдзем усё, што не шукалi.

Для цябе – цудоўны край, Для мяне, магчыма, рай. Млечным шляхам да нябёсаў, Дзе бурштынам […]

ДА ДАБРА ЦI ДА ЛIХА? Частка першая – Сяргей Брандт

Было гэта даўным даўно, калі хвоі, што падпіраюць сваімі кронамі сталёвае неба, цяпер былі зусім малымі, квёлай пасадкай, а не старажытным лесам. У тыя дзіўныя часы здараліся розныя прыгоды і ніхто не заўважаў побач нічога нечаканага. Дык вось аднойчы адзін вельмі бедны вясковец перад Сёмухай працаваў цалюткі дзень у пана. Працы было шмат: касіў […]

ЗАМОВА (Заговор. Василе Александри) — Сяргей Брандт

Пераклад на беларускую мову

Сонца узыйдзi, братка, знайдзi. Сорак чатыры промнi ў грудзi. Сорак табе, моцна гары, Промнi чатыры мне падары.

Промнi два cваe цяплом Пакладзi мне на чало. Рэшту кiнь куды-небудзь — Мне у вочы цi на грудзь.

Сонца — коршак залаты Абаронiць ад бяды. Трохi, сонца, пачакай! Выслухай, не уцякай!

Зрабi, […]

Калi зямля мая прачнецца? — Сяргей Брандт

Калi зямля мая прачнецца Ад сну, што даўжынёй з жыццё. Сцяг над краiнай узаўецца — Святы Міндоўг з стальным канём.

A птушкi з вялiкосных даляў У голас гiмн зямлi спяюць. Ды знiкне гук цяжкiх кандалаў, Як людзi добра зажывуць.

На мове роднай загавораць, Лес з раўчуком, дуб на палi. Што знiкнуць нават […]