Усе рубрыкі

НЕ ПАЛОХАЙСЯ ЦЕМРЫ. ЦIКАВАЕ АПАВЯДАННЕ – Сяргей Брандт

Снег пайшоў з ранiцы, амаль за гадзiну да прыезду гасцей. Cпачатку гэта былi рэдкiя сняжынкi, якiя кружылiся сiроткамi ў халодным паветры i павольна затым апускалiся на чорную мерзлую зямлю. Праз некалькi хвiлiн яны ператварылiся ў пухлыя снежныя шматкi. Адразу пацямнела навокал, сонца спалохана схавалася ў хмарах.

Пад вокнамi праляцеў, шалёна падвываючы, ледзяны паўночны […]

Зiма дэкаруе сама — Сяргей Брандт

На снежным полi — чорныя кусты, Здзёр вецер вопратку з галiнак. Цяпер яны стаяць маўклiва, Там-сям вiсяць счарнеўшыя лiсты.

Навошта ён зрабiў вось так? Яны ж цяпер на непарочным снезе, Псуюць агляд, на вочы неяк лезуць, Якое ж тут натхненне — немы жах.

I каб змянiць настрой такi пусты, Закружыць моўчкi раптам […]

НЕЗВЫЧАЙНАЯ ЗІМОВАЯ ПРОСЬБА – Сяргей Брандт

Увесь вечар імжаў дождж, нібы снежань сеяў у адыходзячым годзе на галовы людзей і на дахі хат мак. У гэту пару, асабліва перад Старым Новым годам, на зямлі павінен ляжаць і звонка паскрыпваць пад нагамі прахожых снег. Але замест звонкага скрыпу чулася толькі булькатанне дробных раўчукоў, бурчанне чорных ад сырасці дрэў і плясканне крокаў […]

БЕЛЫ КАРАГОД — Сяргей Брандт

Пабач, якая сёння завiруха за акном! Мяце i сыпле, як нiколi ў гэтым годзе. Зачаравала вёску зноў цудоўным сном I лес з зямлёй звяла у белым карагодзе.

У гэты незвычайны на прыгоды час, Калi рэальнасць пагубляе свае формы, Пачне жыццё змяняцца, здымкам у анфас, Да ранiцы святло застанецца аморфным.

На двор паклiча выйсцi, […]