Загiнуўшым славянам Украiны
Кроў вадзiцаю зноў льецца,
Табе, дружа, не здаецца.
Брат знiшчае свайго брата,
Для каго ж такое свята?
Пагублялi людзi розум,
Не з гарэлкi на марозе.
Не ад дожджыка ў полi,
Ад замежнай благой волi.
Нават божыя нябёсы
Льюць унiз стальныя слёзы.
Людзi добрыя не чуюць,
Як зямля славян смуткуе.
Дзень аўторак — памiнальны,
На пачуццi вельмi танны.
Не татары правяць мiрам,
На кавалкi рвуць Айчыну.
А свалоты, тая ж нечысць,
Што ў пекле сядзiць вечным.
Што за спiнами вартуе
У белай з зоркамi кашулі.
Гэць, старая, адчапiся!
Як з каростай адвалiся!
Не табе, смярдзюк пархаты,
Хлусню лiць на нашы хаты.
Браты родныя, не трэба!
Плач ляцiць з крывёй да неба.
Вайну кiнем, разбярэмся
I братамi застанемся.
Сяргей Брандт, 16.04.2014
Каментаваць