Казкі беларускія

“Дзень пачаўся, як нейкая драма, —
Прамовiла цётка адна з выканкама.
“А хто ты такi, каб цябе друкаваць?
Дзе i калi пачаў вершы пiсаць?

У нас i сваiх лiтаратараў хопiць,
А ты з-за мяжы, слiзкаваты ты хлопец.
Нiхто пра цябе раней нават не чуў,
I што мне рабiць, ты сам памяркуй.
А што скажа потым сучасны народ?
Замежны пiсьменнiк — не ёсць Патрыёт.
Дзе быў ты, калi мы святло будавалi
I новых надзей з дапамогай шукалi?
Ты там за мяжой сваёй дзюжа далёкай
Напэўна ў голас шчаслiва галёкаў.
Маўчыш цяпер хлопча i я не бяруся
Магчымасць даваць, каб на Беларусi
Чыталi дарослыя ў голас дзеткам
Пра нейкiх чарцей, пра чароўныя кветкi.
Рэальна патрэбна на свет паглядзець”.
Ад гэтай размовы стаў твар чырванець.
“У вершах тваiх няма iскры нiводнай
I гэта ты кажаш — скарбонка народа.
У рыфме, хлапец, ты не маеш i рацыi,
А дзе атэстат аб тваёй адукацыi?
Вось шчыра табе, як заўсёды кажу:
Вяртайся назад ты, хлапец, за мяжу.
Якi ж ты пiсьменнiк? Якi ж ты народны?
Досыць… Наступны. Ты, хлопча, свабодны!”

Сяргей Качанаў-Брандт, 12.02.2015