|
|
Смецце з дзiравага вядра
Па вёсцы неяк растрасла.
Нешта ўголас балбатала,
Мабыць, гэтак чаравала.
Шкло пад вербамi схавала
I як чорт затым скакала.
Папаўзлi па вёсцы слухi —
Справы дрэнныя шаптухi.
Ноч сляды дзяцей збiрала
Ды да ранку гатавала.
Доўга за акном шарэла —
Кажуць людзі нешта пела.
Толькi крокi каля ганку —
Пiльна сочаць з-за фiранкi.
Вось прайшла яна па вёсцы
I знямелi раптам кросны.
Конь на лузе не пасецца,
Курка-гуска не нясецца.
Смецце з дзiравага вядра
Па ўсёй вёсцы растрасла.
Сабака брэша — сарока носiць
Адзiн смяецца — другi рагоча.
Як байкам не хадзiць у народзе,
Заўсёды нешта ды праiсходзiць.
Сяргей Брандт, 17.02.2014
Там, каля лесу, быццам нейкi ўспамiн,
Стаiць маркотна пасiвеўшы стары млын.
Плывуць па рэчцы зоркi з лiсцем дзе-нiдзе
А ценi чорных вольх не бачны на вадзе.
З прасоння птушка нешта пракрычыць
I крык яе да зорак нечаканна даляцiць.
У тумане золкiм не знайсцi нiяк сляда,
Скуголiць млын, не перамелiцца яго бяда.
Салодкiм мятным водарам не цягне ад ракi,
Пад жорсткiм бадылем у палоне берагi.
Вядзе ў стылы змрок кароткая сцяжынка,
Блiсне агенчык немы зданнем на хвiлiнку…
А можа гэта толькi нам заўжды здаецца?
I млын стары не ранiць плачам сэрца?
Там, каля лесу, быццам нейкi ўспамiн,
Стаiць на варце ўначы туман сiвы адзiн.
Сяргей Брандт, 11.02.2014
Не бярэ з сабой у палёт
Мяне знаёмы Зорны Кот.
А як карцела паглядзець,
Дзе ён хавае зорак чвэрць.
Спытаць яго пра зорны шлях,
Якi я бачыў толькi ў снах.
I паглядзець на гару з xмар,
Дзе мые Кот свой зорны твар.
Але ў маiм дарослым сне
Кот Зорны лапкай не кране.
Вачэй маiх не той узрост,
Мiлькне над дахам яго хвост.
Сустрэча валіцца із рук,
Цябе шукаць пачне ўнук.
I ў летнi вечар, цераз год,
Яму прыснiцца Зорны Кот.
Сяргей Брандт, 10.02.2014
Не гамонiць рэчка,
Пад лядочкам спiць.
Мароз у цёмны вечар
Памiж двароў стаiць.
Клямкай рыпiць цiха,
Але ж не ўвайсцi.
Грубка дымам пыхне:
«Мароз, у лес iдзi.
Пашый бярозцы квёлай
З завейкай кажушок.
А холад невяcковы
Схавай у свой мяшок.»
Сяргей Брандт, 03.02.2014
|
|
