Частка другая
А ТЫ ЧАСАМ НЕ З АКАПУЛЬКI?
«Вось i скончыўся мой спакой» — уздыхнуў Гном i прысеў на засланы квятастай коўдрай ложак. Ён добра помнiў, як у адзiн вячор стары гаспадар расказаў яму, што ў вялiкiм горадзе ёсць у яго ўнучка. Такая разумная, такая шустрая … Напэўна яе я сёння сустрэў. Пабачым цяпер, што будзе далей. Затым Гном успомнiў, што не дарабiў да канца яшчэ адну справу — не прапалоў два радкi cунiц i выйшаў зноў у сад.
У садзе было ўсё спакойна, толькi шэравухi заяц, заўважыушы, што Гном пайшоў да cваёй схованкi, спрабаваў сцягнуць трохi маладой морквы.
— Ну i не сорамна табе, абiбок, мог бы i папрасiць у мяне сам. Я ж табе нiколi не адмаўляў. Заёнца засаромеўся i шмыгнуў пад плот…
— На адну хвiлiну толькi пакiнуў сад, a ён ужо тут — прамовiў Гном, полячы сунiчны радок. — За гэтым шэрым заўсёды прыходзiцца пiльнаваць. То ён моркву цягне, то капустку крадзе. Шустры ён вельмi — здзiўлена прыкмецiў чалавечак.
A у хаце, тым часам, дзяўчынка растаўкла шлянку, перавярнула на падлозе палавiк, разлiла вядзерца з рэштай вады i выйшла адпачыць на ганак. Быў цудоўны поўдзень -ласкава свяцiла сонейка, туды-сюды ляталi ластаўкi i … нехта, як вожык сапеў на градках у садзе.
— Можа злодзей малiнку крадзе? — падумала дзяўчынка, ухапiла ў рукi дзiцячую рыдлёўку i на цыпачках пайшла ў сад. Тое, што яна там убачыла, прымусіла яе спыніцца – на сунiчнай градцы працаваў маленькi чалавечак! «Гэтага не можа быць!» — хацелася усклiкнуць ёй, але дзяўчынка раптам для самой сябе прамовiла:
— Дзень добры. Мяне завуць Паўлiнка, а цябе?
Ад нечаканасцi Гном падскочыў на месцы, згубiў сваю матычку i звалiўся ў малiннiк.
— Добры дзень на прыгоды, а ты што мяне бачыш? — адказаў Гном, выглядваючы з-пад куста. A мяне клiчуць… клiч мяне Гном i сцiпла ўсмixнуўся.
Перад iм стаяла смешная дзяўчынка гадкоў можа сямі цi васьмі, са светлымi русымi коскамi, у джынсавым блакiтным камбiнiзоне, у зялёных гумавых боцiках i ў вялiзных сонечных акулярах.
— А ты не з Акапулькi да нас прыехала? — запытаўся Гном.
— Чаму з Акапулькi?- здзiвiлася Паўлiнка — З Мiнску я прыехала, на аўтобусе, потым па лесе пешшу ішла.
— Бачыў я ў нейкiм часопiсе, што ў гэтым сезоне вельмi модныя ў Акапульцы сонечныя aкуляры з вялiзнымi шкельцамi, вось i вырашыў — ты прыехала з Акапулькi. — І Гном у голас шчыра засмяяўся. Разам з iм засмяялася i Паўлiнка:
— З Акапулькi? Якi ты смешны. А ты ведаеш дзе ёсць твая Акапулька?
— Напэўна, яна знаходзіцца пад Мiнскам?- i яны зноў прыснулі са смеху. На рогат у садзе выглянула сямейства вожыкаў:
— Усё жартуеце? А працаваць хто будзе? — i пацягнуліся ўсе разам у суседнi лясок на зiмку баравiчкi збiраць.
Сяргей Брандт, 26.06.2013
