|
|
“Дзень пачаўся, як нейкая драма, —
Прамовiла цётка адна з выканкама.
“А хто ты такi, каб цябе друкаваць?
Дзе i калi пачаў вершы пiсаць?
У нас i сваiх лiтаратараў хопiць,
А ты з-за мяжы, слiзкаваты ты хлопец.
Нiхто пра цябе раней нават не чуў,
I што мне рабiць, ты сам памяркуй.
А што скажа потым сучасны народ?
Замежны пiсьменнiк — не ёсць Патрыёт.
Дзе быў ты, калi мы святло будавалi
I новых надзей з дапамогай шукалi?
Ты там за мяжой сваёй дзюжа далёкай
Напэўна ў голас шчаслiва галёкаў.
Маўчыш цяпер хлопча i я не бяруся
Магчымасць даваць, каб на Беларусi
Чыталi дарослыя ў голас дзеткам
Пра нейкiх чарцей, пра чароўныя кветкi.
Рэальна патрэбна на свет паглядзець”.
Ад гэтай размовы стаў твар чырванець.
“У вершах тваiх няма iскры нiводнай
I гэта ты кажаш — скарбонка народа.
У рыфме, хлапец, ты не маеш i рацыi,
А дзе атэстат аб тваёй адукацыi?
Вось шчыра табе, як заўсёды кажу:
Вяртайся назад ты, хлапец, за мяжу.
Якi ж ты пiсьменнiк? Якi ж ты народны?
Досыць… Наступны. Ты, хлопча, свабодны!”
Сяргей Качанаў-Брандт, 12.02.2015
Узляцеў, шыпiць на плоце,
Як змяя, суседскi коцiк.
Атрымаў ад цёцкi Зiны
Памаўзлiвы кот лазiнай.
Развярнуў соль на палiцы,
Затым вады хацеў напiцца.
I на сваю цяпер бяду
Звалiўся цалкам у ваду.
Залез у грубку пагрэць лапкi,
Насыпаў попел дзеду ў тапкi.
Затым сядзеў пад ложкам цiха,
Як мышаня, амаль не дыхаў.
Што потым з гэтым небаракам?
Каля хлява сустрэў сабаку,
Уцёк, схаваўся за вуглом,
Жбанец растоўкшы з малаком.
Сяргей Брандт, 22.01.2015
Малюнак: http://subscribe.ru/group/mir-iskusstva-tvorchestva-i-krasotyi/3090791/
Пабач, якая сёння завiруха за акном!
Мяце i сыпле, як нiколi ў гэтым годзе.
Зачаравала вёску зноў цудоўным сном
I лес з зямлёй звяла ў белым карагодзе.
У гэты незвычайны на прыгоды час,
Калi рэальнасць пагубляе свае формы,
Пачне жыццё змяняцца, здымкам у анфас,
Да ранiцы святло застанецца аморфным.
На двор паклiча выйсцi, як бы незнарок,
Сняжынкi замiлуюць мiтуснёй лагоднай.
Яны ў танцы абгарнуць знямеўшы змрок,
Адзеннем легкiм, але ўначы — свабодным.
Сяргей Брандт, 28.10.2012
“Выявай цудоўнай над лесам узыходзiць
Зорка-бурштын” — так пяюць у народзе.
Промнi святочным ззяюць лагодна,
Такой i ў небе не бачна нiводнай.
Мабыць яна ёсць надзея людская,
I не шкада, што як кропка малая,
Бо там каля лесу ў дробнай сядзiбе
“Хлапчук нарадзiўся” — крычыць гаварлiва.
Свет зорачкi божай усюды пральецца,
А прыме яго толькi шчырае сэрца.
Хлопчык прыйшоў у наш свет на iмгненне
Лiхтарыкам жоўтым людского сумлення.
Анёлы не ткуць абяцаннi на кроснах,
Ёсць толькi iмгненне, ёсць зорка ў соснах.
Яна дагарыць, потым снег зацярушыць,
На неба адыйдуць маўклiвыя душы.
Сяргей Качанаў-Брандт, 17.12.2014
|
|
