|
|
Жвiр бацькоўскай зямлi
Кране цёплым далонь.
Iдзе ўздоўж па раллi,
Працай стомлены конь.
Там, за чорнай мяжой,
Каля ног iмжыць змрок.
Пахне памяць слязой,
Не чуваць млосны крок.
Што здабыў у жыццi —
На той свет не ўзяць.
Не прыдбаць, не цвiсцi,
Толькi з вечнасцю спаць.
Лес за рэчкай шумiць,
Свецiць зоркай усход.
Вось бы болей пажыць,
Але стаў сухiм…рот.
Жвiр бацькоўскай зямлi
Кране жоўтым далонь.
Усё, што днi збераглi,
Пройдзе сном праз агонь.
Сяргей Брандт, 21.02.2014
Смецце з дзiравага вядра
Па вёсцы неяк растрасла.
Нешта ўголас балбатала,
Мабыць, гэтак чаравала.
Шкло пад вербамi схавала
I як чорт затым скакала.
Папаўзлi па вёсцы слухi —
Справы дрэнныя шаптухi.
Ноч сляды дзяцей збiрала
Ды да ранку гатавала.
Доўга за акном шарэла —
Кажуць людзі нешта пела.
Толькi крокi каля ганку —
Пiльна сочаць з-за фiранкi.
Вось прайшла яна па вёсцы
I знямелi раптам кросны.
Конь на лузе не пасецца,
Курка-гуска не нясецца.
Смецце з дзiравага вядра
Па ўсёй вёсцы растрасла.
Сабака брэша — сарока носiць
Адзiн смяецца — другi рагоча.
Як байкам не хадзiць у народзе,
Заўсёды нешта ды праiсходзiць.
Сяргей Брандт, 17.02.2014
Там, каля лесу, быццам нейкi ўспамiн,
Стаiць маркотна пасiвеўшы стары млын.
Плывуць па рэчцы зоркi з лiсцем дзе-нiдзе
А ценi чорных вольх не бачны на вадзе.
З прасоння птушка нешта пракрычыць
I крык яе да зорак нечаканна даляцiць.
У тумане золкiм не знайсцi нiяк сляда,
Скуголiць млын, не перамелiцца яго бяда.
Салодкiм мятным водарам не цягне ад ракi,
Пад жорсткiм бадылем у палоне берагi.
Вядзе ў стылы змрок кароткая сцяжынка,
Блiсне агенчык немы зданнем на хвiлiнку…
А можа гэта толькi нам заўжды здаецца?
I млын стары не ранiць плачам сэрца?
Там, каля лесу, быццам нейкi ўспамiн,
Стаiць на варце ўначы туман сiвы адзiн.
Сяргей Брандт, 11.02.2014
Не бярэ з сабой у палёт
Мяне знаёмы Зорны Кот.
А як карцела паглядзець,
Дзе ён хавае зорак чвэрць.
Спытаць яго пра зорны шлях,
Якi я бачыў толькi ў снах.
I паглядзець на гару з xмар,
Дзе мые Кот свой зорны твар.
Але ў маiм дарослым сне
Кот Зорны лапкай не кране.
Вачэй маiх не той узрост,
Мiлькне над дахам яго хвост.
Сустрэча валіцца із рук,
Цябе шукаць пачне ўнук.
I ў летнi вечар, цераз год,
Яму прыснiцца Зорны Кот.
Сяргей Брандт, 10.02.2014
|
|
