|
|
Жыцьцё – нібыта мара,
Ды ходзіць па сьцяжцЫ
Санлівая Тамара,
Лянота ёй ісьці:
То збочыць да сугробу,
Каб разваліцца там,
То плача, што сугроб той
Падняцца ёй не даў.
Валтузіцца ў снезе
Ды й коціцца на сьцеж.
Устае, а ў думкі лезе:
“Мо, Томка, адпачнеш?” Чытаць далей » Тамарчына лянота
Ён пытае ў мяне:
— Што ты робіш ува сьне?
— Ну а што магу рабіць?
Толькі спаць.
Ён кажа:
— Жыць!
“Як ты сьпіш? – зноў мовіць мне —
Калі ўсё ў сьне расьце,
Толькі ты адзін стаіш —
не расьцеш – як тая мыш”.
Чытаць далей » Папяровы карабель
Некалi ля самай цiхай рэчкi
З козачкай бебекала авечка:
 баранчык -два калечкi «Памажы, сяброỳка з барадою,
Бе-бе-бя бе-бя бяда са мною
Я даỳно ỳсiм сэрцам адчуваю,
Што шэрага баранчыка кахаю.
Не любiць ён мяне –сядзiць ля печкi
Мiленькi мой баранчык — два калечкi.» Чытаць далей » Баранчык — два калечкi
Аловак пiша крыва нешта,
Памылкі робiць i здаецца,
Што будзе так заўжды, а зрэшты,
Пакуль яго не застанецца.
Чытаць далей » Аловак і гумка — Сяргей Брандт
|
|
