Усе рубрыкі

ЖВІР БАЦЬКОЎСКАЙ ЗЯМЛІ — Сяргей Брандт

Жвiр бацькоўскай зямлi Кране цёплым далонь. Iдзе ўздоўж па раллi, Працай стомлены конь.

Там, за чорнай мяжой, Каля ног iмжыць змрок. Пахне памяць слязой, Не чуваць млосны крок.

Што здабыў у жыццi — На той свет не ўзяць. Не прыдбаць, не цвiсцi, Толькi з вечнасцю спаць.

Лес за рэчкай шумiць, Свецiць зоркай […]

ПРЫДУРКАВАТАЯ МАНЕЧКА — Сяргей Брандт

Смецце з дзiравага вядра Па вёсцы неяк растрасла. Нешта ўголас балбатала, Мабыць, гэтак чаравала.

Шкло пад вербамi схавала I як чорт затым скакала. Папаўзлi па вёсцы слухi — Справы дрэнныя шаптухi.

Ноч сляды дзяцей збiрала Ды да ранку гатавала. Доўга за акном шарэла — Кажуць людзі нешта пела.

Толькi крокi каля ганку […]

ПАСТАРАЛЬНАЯ СУМОТА – Сяргей Брандт

Там, каля лесу, быццам нейкi ўспамiн, Стаiць маркотна пасiвеўшы стары млын. Плывуць па рэчцы зоркi з лiсцем дзе-нiдзе А ценi чорных вольх не бачны на вадзе.

З прасоння птушка нешта пракрычыць I крык яе да зорак нечаканна даляцiць. У тумане золкiм не знайсцi нiяк сляда, Скуголiць млын, не перамелiцца яго бяда.

Салодкiм […]

ЗОРНЫ КОТ — Сяргей Брандт

Не бярэ з сабой у палёт Мяне знаёмы Зорны Кот. А як карцела паглядзець, Дзе ён хавае зорак чвэрць.

Спытаць яго пра зорны шлях, Якi я бачыў толькi ў снах. I паглядзець на гару з xмар, Дзе мые Кот свой зорны твар.

Але ў маiм дарослым сне Кот Зорны лапкай не кране. Вачэй […]