|
Частка дзясятая НАЛIБОКСКАЯ НЕЖЫЦЬ Не кожны верыць, што так i было Дачка вясковага равiна Пасля хваробы памярла. Гадкоў шаснаццацi, Марына, Як ружай квёлай адцвiла.
Замест малiтвы — толькi мова: „Нявiннасць нельга харанiць!” „Патрэбна вызваць поца Шлёму!” Закон Талмуда, што тут гаварыць!” Чакала ў труне нявеста Шлюб свой заветны назаўжды. У хатцы цёмнай мала месца […]
За ракою — Панямонне, А за лесам – Шчыры Гай. Сад калгасны i затонi, Маеш час — дык завiтай.
Птушак рэдкiх i не бачыў? Вунь касач, фазан, глухар… Зайцы па капусце скачуць, Панямонскi зубр, як цар. Рысь нырнула ў асiннiк, Трэск сарокi на ўвесь лес. Навiн свежых i актыўных Доўгi лямант да нябес.
[…]
З мёдам сонца прынясла Працавiтая пчала. А збiрала з розных кветак, Дзень у дзень, амаль усё лета. Запаўняла мёдам соты — Вельмi смачныя турботы. Вулей, дзетак даглядала, Зноў на працу вылятала.
У пчалы сон невялiчкi, Як святло, што маюць знiчкi. Узiмку будзе адпачынак, Заслужыла, малайчына.
Сяргей Брандт, 10.09.2013
[…]
Дождж на госцi завiтаў, Не было, напэўна, спраў. Пацякло, як плынь з нябёс, Спахмурнеў лясок ад слёз. Дождж прасiўся, у вокны бiў, Рваў кусты, што было сiл. Лiсце — вогненным па лужах, З ветрам падзялiлi сцюжу.
Пад дзвярамi нi душы, Па страсе вада шуршыць. На бярозках жоўтым восень Моўчкi прабачэння просiць.
Сяргей Брандт, 10.09.2013 […]
|
|