|
|
„Бацька, не iдзi ты ў сваты!
Не бяда, што так кахаю.
Бедны я i брыдкаваты,
Ды зямлi сваёй не маю!
А там трэба — конь сталёвы,
Тры авечкi, бочка з мёдам.
Хатка з студняю, карова
I садок за моцным плотам.
Адну прыгаршню чырвонцаў-
Бо паненка вось такая!
Для яе ўсходзiць солнца,
У нашым, за лясочкам, краi.
Хлопцы ходзяць табунамi,
З тым сядзiць, а з тым — рагоча.
Двор запоўнены вазамi
I грымiць гульба да ночы.
Дзе знайсцi цяпер дзяўчыну?
З беднатой хто жыць захоча?“
Холад лезе пад аўчыну,
Адзiнота спаць не хоча.
Сяргей Брандт, 05.12.2012
Усё як быццам i не так,
У нейкiм сне я зноў ўбачу —
Жалобна клiча чорны грак,
Напэўна, гэта нешта значыць.
Здаецца мне, што i не жыў,
Жыццё закончылася недзе.
I днi свае я толькi снiў,
I вельмi доўга жыццём брэдзiў.
Знянацку нават зразумеў,
Што гэты грак пасярод ночы,
Ён разбудзiць мяне паспеў,
Крылом расплюшчыў сваiм вочы.
Як жудасна ўначы пачуць,
Убачыць кропкi на каменнях.
Зямля лягла з плiтой на грудзь,
Сна ачышчальныя iмгненнi.
А можа гэта толькi сон?
Набожны сон з нябесных даляў.
I я, i ты, i нават ён,
Жывём пасля, як … памiраем.
Сяргей Брандт, 23.07.2013
У месным часопiсе “Кожны з гурта”
Каня аддавалi чамусьцi “за так”.
Яшчэ дабаўлялi – “зусiм не стары,
Што робiць iспраўна i есць разы тры”.
Давалi яшчэ –xамут, сена i лейцы,
Але мне здавалася – круцяць жа бейцы.
Калi я прыехаў, той конік стары,
Хадзiў, быццам, зданне на заднiм двары.
Гадкоў яму была, напэўна, занадта,
Ён бачыў вайну i „усе божыя святы”.
Здароўе свае конь растрацiў з гадамi,
Як сiлу шалёную, але разам з зубамi.
Такая вось справа, той конiк „за так”,
Даўно не еў зерне, згубiў хлеба смак.
I каб ад сядзiбы старога прагнаць,
Рашалi, рашалi, рашылi -…аддаць!
За працу цяжкую ды i за руплiвасць
Навошта на мяса – скажыце на мiласць.
Такiя мы бачым навогул навiны,
Напэўна людзей розум з часам пакiнуў.
Сяргей Брандт, 22.09.2013
Частка дзясятая
НАЛIБОКСКАЯ НЕЖЫЦЬ
Не кожны верыць, што так i было
Дачка вясковага равiна
Пасля хваробы памярла.
Гадкоў шаснаццацi, Марына,
Як ружай квёлай адцвiла.
Замест малiтвы — толькi мова:
„Нявiннасць нельга харанiць!”
„Патрэбна вызваць поца Шлёму!”
Закон Талмуда, што тут гаварыць!”
Чакала ў труне нявеста
Шлюб свой заветны назаўжды.
У хатцы цёмнай мала месца
Замест фiранак — лён таўсты.
Да бiмберу хто не ахвочы?
Поц выпiў шклянак, пэўна, тры.
Ён быў гаспадаром той ночы
Да першых промняў, да зары.
У поўдзень дзеўку пахавалi,
На месцы голым, уздоўж радоў.
I ў госцi нежыць не чакалi,
Сярод кароткiх сваiх сноў.
А месяц плыў руды i поўны,
Ад лесу поўз зямельны дух.
Ды цень заглядвала ў вокны
Халодным датыкненнем рук.
Бялёсым лёг туман вiльготны
Ды цiшыня хоць сэрца грэй.
К дварам прыбiлася сумота
I стала зданнем ля дзвярэй.
Загадам Божым, людзям данным —
Жывому — свет, а смерцi — жвiр.
Усё разумна, аж занадта,
Дабру не служыць люты звер.
З крывёй густой на сваiх вуснах,
Тых, хто п’е кроў — чакае грэх.
На хутарах, не толькi беларускiх,
Запамятавалi пра звонкi смех.
За працай, на зямлi цяжарнай,
Нiхто ахвяры не лiчыў.
I толькi, калi ноч без хмараў,
Серп маладзiцы люд касiў.
Затым за чаркай гаварылi:
„Не трэба мёртвага чапаць! ”
I бiмбер горкi моўчкi пiлi,
Каб начэй тых не ўспамiнаць.
Народ мой мае з жыцця казкi,
Фальклор у кожнай вёсцы свой.
На кожны двор свае прывязкi,
Яны схаваны… пад зямлёй.
Ды моладзь слову не паверыць,
Што жахi ёй — хоць кол чашы.
Калi ў поўнач адчынЯцца дзверы
I кроў пральецца ў нямой цiшы.
Сяргей Брандт, 18.09.2013
|
|
