|
|
Аглянуцца не паспелi —
Днi iмгненна праляцелi.
Червень, лiпень — жоўтым сонцам,
Лес — зялёным за аконцам.
Вось апошнi месяц — жнiвень
З ураджаем нас пакiнуў.
Кажуць хмаркi: „Хутка восень!
Туман заплёў рабiнцы косы.”
Школа заўтра ўсiх запросiць,
З верасня пачнецца восень.
Сабяруцца птушкi ў вырай
Пракрычаць: “Зямля, шчаслiва!”
Дзеткi выраслi за лета —
Пеця стаў вышэй за Свету.
Школьны год пачне з пытанняў,
З кветак, класаў i спатканняў.
Сяргей Брандт, 27.08.2013
Мiлы край майго дзяцiнства
Ад узлеску, цераз поле.
Песня бабкi над калыскай,
Час той не вярнуць нiколi.
Сцежка, як жыццё, здаецца
Крок ступiў — навокал сосны.
Каля вёскi птушка ўецца,
Хлопчык стаў зусiм дарослы.
Хатка – купкай невялiчкай,
Двор зарос, быльнёг сцяною.
Пад страхой жыве сiнiчка,
Час той не вярнуць нiколi.
„Прывітанне, – рыпнуць сенцы,
Вось з калодзежа вадзiца”.
I замрэ, зашчымiць сэрца,
Край, што вельмi доўга снiцца.
Адпадуць гады i знiкнуць
Ад узлеску, цераз поле.
Ды зямля зноў будзе клiкаць
Тым, што не вярнуць нiколi.
25.08.2013, Сяргей Брандт
Цю́рлі-цю́рлі, вось дык лiха —
Вараць зайцы квас зайчыхам.
З ячмяня, з акрайцаў хлеба,
Смачны дух ляцiць да неба.
Каля рэчкi воўк злуецца:
«Квасу зноў не дастанецца.
Выпiлi бабры, вавёркi…
Толькi дым над полем горкi.»
Цю́рлi-цю́рлi, жарт не лiха —
Вараць зайцы квас зайчыхам.
Воўк прышоў, зайцы — у норах
I сядзяць да першых зорак.
«Cёння — не! Мо ў аўторак?
Квасу зварым з жыта-мора!
Вось дык зробiм усiм свята,
Воўк, заходзь! Мы будзем рады.»
Там, дзе няма сцяжын-дарог,
Ляжыць вiльготны мяккi мох.
Там — сосны мачтамi ўвысь,
Спадар-мядзведзь, ахоўнiк-рысь.
Там — птушак зранку адгалоссе,
Як быццам зноў чакаюць восень.
Дзе спяць у гушчары туманы
I з поля цягне льном духмяным.
Там — людзі кажуць:“Налiбокi
Хаваюць смутак у аблокi.”
Там — дождж грыбны ў кроны б’ецца,
Раўчук павольнай песняй л’ецца.
Там — за дубы заходзiць сонца,
А месячык стаiць у старонцы.
Дзе цiшыня, як зоркi блiзка
Жыве ў дупле з сям’ею Рыська.
Сяргей Брандт, 09.08.2013
|
|
