|
|
Крылом чарнюткiм жоўны
У госцi прыйдзе поўнач.
Заплюшчаць сцежкi вочы,
Як птушка крыкне тройчы.
А ноч з расой вiльготнай,
Адшэпчуць даль сумотную.
Пральюць з вядра над хатамi
Бурштынкi зорак з латкамi.
I свет, што над мястэчкам,
Запалiць у вокнах свечкi.
Тканiнай белай увесь ганак
Накрыў туман, чакаўшы ранак.
Сяргей Брандт, 15.09.2014
Крыніца ілюстрацыі:Татьяна Гамзина-Бахтий.АВГУСТ В ДЕРЕВНЕ. НОЧЬ
Лісце крушыны на доле ляжыць,
Сырасцю цягне, у тумане дрыжыць.
Возера, бераг з прыціхшым чаротам,
І цягне маўклівай асенняй сумотай.
Кроплі парвалі далонь павуціны,
Крывёю блішчаць дарагой журавіны.
Галінкай вярба запрашае ў цяпло,
Пад хмарай зваліўся грак на крыло.
Вецер з дажджом гоніць сум па вадзе,
Восень павольна ў кароне ідзе.
На дахі дамоў, уздоўж цёмнага плоту,
Лісце злятае з ікон пазалотай.
Сяргей Брандт, 09.09.2014
Дакранiся да роднага слова,
Да арнаменту родных лясоў.
Восень тчэ з павуцiння абнову,
Каб развесiць у кожны куток.
Без сустрэч-пасядзелак да ночы,
Без вясковых i простых людзей,
Мова срэбрам пралiцца не хоча,
Вось бы з ёй сустракацца часцей.
Ноч адыйдзе павольнаю справай,
Ранкам будзе цудоўны настрой.
Багдановiч, Мiцкевiч, Купала…
Гоман птушак над вёскай маёй.
Кожны з нас беларус, безумоўна,
Але ёсць нешта з даўнiх часоў —
Што яднае ўсiх нас бацькоўская мова,
Кропкай, зверху напiсаных слоў.
Сяргей Брандт, 08.09.2014
Францішку Багушэвічу з удзячнасцю
Паглядзі ўверх на хмары,
Там, сярод бяздоннай цемры,
Месяц робіць Мір сапраўдным,
Адчыняе знічкам дзверы.
Знічкі ў душы ўваходзяць
І гараць святлом астральным,
Так заўжды на небасходзе
Было здарэннем незвычайным.
А цяпер не бачым свету,
Свет людскіх душ не кранае.
Дзесьці там на ўскрайку лета
Цемра дзверы зачыняе.
Паглядзі ўверх, здаецца
Не ўсе блішчаць там зоркі.
І ляжыць пад самым сэрцам
Прадчуванне думай горкай.
Сяргей Брандт, 02.09.2014
|
|
