|
|
Паспех — людзям на смех
Задумала цётачка Чарапаха пірог печ. Хапілася — няма дрожджаў.
— Прачніся, Чарапаховіч, досыць табе спаць! Збегай да кумы Зайчыхі, папытай дрожджаў.
Чарапаховіч прабурчаў штосьці спрасонку, адчыніў заспаныя вочы і незадаволена спытаў:
— Чаго табе?
— Збегай, кажу, да кумы Зайчыхі за дрожджамі…
— Зроду нікуды я не бегаў. Вось пайсці магу, — прамармытаў Чарапаховіч .
Сеў, падумаў, пачасаў паясніцу і, крэкчучы, асцярожна палез з печы.
— Ты б пахутчэй, гора маё чарапашае! — прыспешвала цётачка Чарапаха.
— Навошта такі паспех? Нездарма кажуць: “Паспех — людзям на смех”.
Чытаць далей » Паспех — людзям на смех
Трое парасятак
Жылі-былі на свеце трое парасятак. Трое братоў. Усе аднолькавага росту, кругленькія, ружовыя, з аднолькавымі смешнымі хвосцікамі. Нават імёны ў іх былі падобныя. Звалі парасят: Ніф-Ніф, Нуф-Нуф, Наф-Наф. Жылі яны ў лесе, куляліся ў зялёнай траве, грэліся на сонейку, збіралі жалуды. Так праходзіла лета.
Чытаць далей » Трое парасятак (Уолт Дыснэй прэзентуе)
КАЗКА ПРА МЯДЗЬВЕДЗЯ
Пад самую восень, пад верасень месяц
Задумаў жаніцца Мядзьведзь шэры ў лесе.
І кажа сватом: — Мне шукайце пасагу;
Зіму зімаваць — трэба мёду і брагі.
А сам я ня маю ні пчол, ні гароду;
Падушка — і тая з альховай калоды.
За лета снапа мне нажаць ня прыйшлося, —
То хворы ляжаў, то гнуў дугі, палозьзе.
Няхай сабе будзе ня важная жонка, —
Каб толькі я выжыў зіму пад сасонкай…
Чытаць далей » Казка пра мядзьведзя (М.Танк)
 Казачныя аповесці.
Ходзіць па нашым краі пагалоска пра пана Заблоцкага, што жыў надта даўна, яшчэ за князем Дрыгайлам. Жылося тады людзям не абы-як, адно мыла не ставала – і вось пан Заблоцкі паквапіўся на лёгкі прынажытак.
Адправіўся ён за мора, наладаваў мылам повен карабель ды плыве назад паціху. Ажно нахапіўся вецер, кінуў карабаль на падводныя камяні, і той карабель даў цечу. Увесь тавар, лічы, змыла, а пан Заблоцкі застаўся ні з чым.
З тае пары пачалі казаць: «Зарабіў, як пан Заблоцкі на мыле».
Але гэта даўнейшая гісторыя, хто пра яе не чуў!Ды мала хто ведае пра іншыя прыгоды пана Заблоцкага ды ягонага дружбака пана Кубліцкага. Ото ж былі паны! Колькі яны пазараблялі гузоў на свае галовы – усё праз фанабэрыю, прагавітасць, недарэчныя дзівацтвы! І шкода часам іх, ды смех разбірае: ну ж і шалапуты! Чытаць далей » Жылі-былі паны Кубліцкі ды Заблоцкі — Васючэнка Пятро
|
|
