|
На снежным полi — чорныя кусты,
Здзёр вецер вопратку з галiнак.
Цяпер яны стаяць маўклiва,
Там-сям вiсяць счарнеўшыя лiсты.
Навошта ён зрабiў вось так?
Яны ж цяпер на непарочным снезе,
Псуюць агляд, на вочы неяк лезуць,
Якое ж тут натхненне — немы жах.
I каб змянiць настрой такi пусты,
Закружыць моўчкi раптам завiруха.
I лёгкiм снегам, як святочным пухам,
Накрые ў полi белым чорныя кусты.
Сяргей Брандт, 2013
Пабач, якая сёння завiруха за акном!
Мяце i сыпле, як нiколi ў гэтым годзе.
Зачаравала вёску зноў цудоўным сном
I лес з зямлёй звяла у белым карагодзе.
У гэты незвычайны на прыгоды час,
Калi рэальнасць пагубляе свае формы,
Пачне жыццё змяняцца, здымкам у анфас,
Да ранiцы святло застанецца аморфным.
На двор паклiча выйсцi, як бы незнарок,
Сняжынкi замiлуюць мiтуснёй лагоднай.
Яны ў танцы абгарнуць знямеўшы змрок,
Адзеннем легкiм, але ўначы — свабодным.
Сяргей Брандт, 28.10.2012
Полымя ў пячы гудзiць,
Дзед на зэдлiку сядзiць.
Зложаны ў радок паленцы,
Зіма зноў не мае сэрца.
Блiшчыць няпоўная луна,
Спiць пад снегам цiшыня.
Прамерзлi дрэвы да каранёў,
Мароз цiсне — будзь здароў.
Збялелi шыбы на акенцах,
Холад блукае па сенцах.
У хату просiцца, скрабецца,
Можа дзеду ўсё здаецца?
На ўсходзе чырвань плешча,
Цягне дым ракою вечнай.
Зоркi-шкоднiцы пяюць:
“Дзеткi ў школку не iдуць!”
Сяргей Брандт, 26.12.2012
Завiруха трасе злая
Попел белы кругалля
На пяшчоту, што ад раю
Мела некалi зямля.
Белае на шэрым полi,
Яркiх кветак стылы свет.
Плача вецер у наваколлi,
Як стары вясковы дзед.
Цемра с брыдкаю сумотай
Падпаўзе амаль дахат,
I застанецца за плотам,
Хто ж святлу святому рад.
Ахрысцiць агеньчык вокны
I прагонiць горкi лес.
Завiруха попел мокры,
Як журбу трасе з нябёс.
Сяргей Брандт, 26.09.2012
|
|