|
|
Вецер пяе, клiча птушак у вырай,
Мокрае лiсце — жоўтым у дзверы.
Словы лагодныя: „Ave Maria…”,
Як чысты свет i масты нашай веры.
Праз сотнi дзён, абрываючы крылы,
Па першай вадзе вярнуцца да хаты.
Абшары прамовяць: „Ave Maria…”,
На лiпе старой запiшчаць бусляняты.
Нiзкi паклон да зямлi мой Радзiме,
Што слухаць i бачыць мяне навучыла.
Словы пра вечнае: „Ave Maria!”,
Вера людзей i зямлi нашай сiла.
Сяргей Брандт, 02.02.2013
Вунь там, за лесам, была вёска,
Гадоў пятнаццаць, як няма.
Сцяжынак вузкiя палоскi,
Сады, падмуркi, цiшыня.
Ляцяць у вырай птушкi цяжка,
Iх гонiць подыхам зiма.
Над вёскаю ляцяць паважна,
Над тым, чаго ўжо няма.
Пад хмарным небам aдгалоскi,
Зноў на чужбiну да вясны.
Вунь там, за лесам, была вёска,
Цяпер чакаюць толькi сны.
Сергей Брандт, 09.08.2012
Пяюць хвалi вясковага мора,
Шматкi пены ля берага круціць.
Месяц свецiць агеньчыкам хворым
I цяпла да свiтання не будзе.
Спяць у цемры дзiравыя сецi
I чакаюць улоў плямы-чоўны.
Ноч маленькiмi зоркамi мецiць
Бераг пенай застужанай роўна.
Будзе дзень новы — будзе i ежа,
Сонца птушкай на хвалях заб’ецца.
Сум прагонiць у бок старой вежы,
Дабрынёй, як вясёлкай пральецца.
Сяргей Брандт, 21.09.2012
Дождж у Вiльнi, слiзкi брук,
Восень з-за вугла завыла.
I званоў маркотных гук —
Дзесьцi бачыў, штосьцi была.
Пад завесу з туманоў
Дзень схавае скрыжаваннi.
Дахi — вопратка дамоў,
Не прыгодны для спаткання.
Як знарок, замруць муры
Плямай стыне шэрай вежа.
З дымам сцягне да гары
Векавую незалежнасць.
Дождж павольны, мокне крыж,
На дзвярах знак «38».
Гэта — Вiльня, не Парыж!
Замчышча старога восень.
Сяргей Брандт, 20.09.2012
|
|
