|
|
Прыйдзе маўклiва восеньскi вечар,
Дождж за акном шапацiць.
У нейкай турбоце ля дзвярэй кленча,
Золак над вёскай дрыжыць.
Прагне цяпла i сяброўскiх адносiн,
Птушкi, як дробны ланцуг.
З вечарам у хату просiцца восень,
У хлеў гонiць лiсце пастух.
Цягнецца час незнаема-маркотны,
На дол прылягла цiшыня.
Лiст ападзе каляровым, суботнiм,
Восень на чарку зайшла.
Сяргей Качанаў-Брандт, 12.10.2015
Константин Бальмонт. Камыши (Перевод)
За поўначным часам у балотнай цішы,
Нячутна, бязгучна шуршаць камышы.
Аб чым яны шэпчуць? Аб чым гаманяць?
Навошта агеньчыкі побач гараць?
Мількнуць, падмігнуць і іх быццам няма.
А побач вандруе, трымціць цішыня.
За поўначным часам сухім шапацяць.
Там жабы ў гнёздах, вужакі свісцяць.
У балоце ляжыць паміраючы твар.
То месяц баграны — сумотны званар.
І цінай смярдзіць, вільготнасць паўзе,
Ды багна засмокча, ніхто не спасе.
“Каго? Для чаго?” — запытай камышы.
Блукае гаротны агеньчык душы.
А месяц сумотны — бязмоўны званар,
Не ведае ён і хавае свой твар.
Уздох паўтарае змярцвелай душы,
Сумотна і ціха шуршаць камышы.
Сяргей Качанаў-Брандт, 28.07.2015
Не падыходзь да дзвярэй хаты,
Дзе памярла знахарка Марта.
Бо толькі як ты iх адчынеш,
У цемры жудаснай загiнеш.
Там, дзе ляжаць адны бярвеннi,
Блукаюць па двары зноў ценi.
Дождж прашумiць i не здаецца,
Кажан над студняй малы ўецца.
А потым бразне звонка клямка
I нешта цень штурхне ля ганка.
У сенцах рыпнуць дзверы зданнем
Амаль за квадранс да свiтання.
Жах па траве паўзе маўклiва,
Дрыжыць агеьнчык шэрай грывай.
I водгук слоў пральецца тройчы
У нагаворах хрыплых i жаночых.
Не падыходзь да дзвярэй хаты,
Дзе памярла знахарка Марта.
Няхай са зданнем на палях,
З туманам бродзiць цiшыня.
Сяргей Качана-Брандт, 12.07.2015
Цемень цягнецца ад лесу,
Як вужака памiж хат.
Скача па страсе гарэзай
Чорны, быццам сажа, грак.
Дзюбне ў раму, мне здаецца
Нехта з ранiцай памрэ.
Птушка над людзьмi смяецца,
Груцы смачнай не бярэ.
Сунецца праз ноч дарога,
Свет мiргне за шэрым шклом.
Грак напэўна служыць богу,
Як суддзя, стальным крылом.
Пасвiць ён нявiнных душы,
Што плывуць уздоўж ракi.
Дождж размовы зацярушыць,
Знiкнуць душы, як гракi.
Сяргей Качанаў-Брандт, 17.06.2015
|
|
Copyright © 2024 Казкі беларускія - Калі ласка, перадрукоўвайце матэрыялы, але стаўце па магчымасці спасылку! При перепечатке ссылка обязательна! 
