З цыклу «Мая святая Баларусь!»
Калi паклiчуць зноў дахаты
Сумотным крыкам жаўрукi,
Як памiнальным божым святам
Кране той плач маёй рукi.
Спалiўшы ў храме ўсе турботы,
З мaлiтвай летнix навальнiц,
Дождж змые цёплым адзiноту
Сустрэўшы плямачкi каплiц.
У час замшэлага свiтанкy
Туман падыйдзе да платоў.
Каб пакланiцца мне на ганку
I хлеб паднесцi ад бацькоў.
А клёкатам драўляным млына
Як у дзяцiнстве прыпынiць.
Зямля палёў льняных i тмiна
Жыла, жыве i будзе далей жыць.
Сяргей Брандт, 13.06.2014
Каментаваць