|
З НАРОДНЫХ ВУСНАЎ ЦУДОЎНАЯ КАЗКА
Калiсьцi вельмi даўно на паўднёвай зямлi не было нават гор, а была вялiзная, куды вокам толькi не кiнь, раўнiна. Прасцiралася яна амаль да самага небасхода i не бачна было, дзе яна пачынаецца i дзе яна заканчваецца. Раслi на ёй магутныя дубы i букi, вечназялёныя хвоi ды сосны, беглi iмклiвыя […]
Загiнуўшым славянам Украiны
Кроў вадзiцаю зноў льецца, Табе, дружа, не здаецца. Брат знiшчае свайго брата, Для каго ж такое свята?
Пагублялi людзi розум, Не з гарэлкi на марозе. Не ад дожджыка ў полi, Ад замежнай благой волi.
Нават божыя нябёсы Льюць унiз стальныя слёзы. Людзi добрыя не чуюць, Як зямля славян смуткуе.
[…]
Па чорнай дарозе да зорак, Без вопраткi ды без агню, Iдзе нехта досвiткам кволым, Пяе ўголос песню сваю.
А словы ўсе невядомы, Напэўна, з забытых часоў. Iдзе нехта досвiткам кволым Памiж забыцця цяжкiх сноў.
Зямелька здаецца хворай, Ёй вельмi патрэбны ўсход. Iдзе нехта досвiткам кволым, Шкляны збудаваўшы мост.
Сяргей Брандт, 16.04.2014
[…]
Узаўюцца вузкім клінам журавы над светлай даллю. На сваіх шырокіх крылах яны сонца свет прыдбалі. Вунь ляцяць цяпер над намі ў паветры неастылым. Першы — моцны, самы жвавы, а за ім зусім старыя.
Зноў да нас яны вярнуцца, спёку поўдзеня пакінуць. Цуднай Індыі дзівосы, край астральнасці брамінаў. Не злічыць галодных тыграў, джунгляў, што […]
|
|