|
|
Колькі раз нас палілі агнём,
Колькі раз мы гублялі і мову.
А цяпер паглядзі – зноў жывём,
Кружыць бусел над белым касцёлам.
І пяюць як заможна званы,
І ляціць спеў над полем, над вёскай,
Доўгі след ад цяжкой бараны
Ды гамоняць драўляныя кросны.
На стале вышываны абрус
Усе заходзьце, усім будзем рады.
З добрым сэрцам жыве Беларусь
Кожны дзень, як сапраўднае свята.
Сяргей Брандт, 01.10.2014
Лiчыў зоркi — памылiўся,
Бо за нешта зачапiўся.
А калi на ногi ўстаў,
Глядзець на неба перастаў.
Спачатку пеў нямыя словы,
Быццам быў зусiм здаровы.
Але ж нiхто не зразумеў,
Мабыць грыпам свет хварэў.
Напiсаў тады я казку,
Людзям даў адну падказку.
Вось толькi словы не гульня —
Не маюць сэнса i хлусня!
Каму данесцi, каб паспець
Hямыя словы ў голас спець.
Ад зорак адыйсцi няможна,
Яны трымаюць асцярожна…
Сяргей Брандт, 18.09.2014
Крылом чарнюткiм жоўны
У госцi прыйдзе поўнач.
Заплюшчаць сцежкi вочы,
Як птушка крыкне тройчы.
А ноч з расой вiльготнай,
Адшэпчуць даль сумотную.
Пральюць з вядра над хатамi
Бурштынкi зорак з латкамi.
I свет, што над мястэчкам,
Запалiць у вокнах свечкi.
Тканiнай белай увесь ганак
Накрыў туман, чакаўшы ранак.
Сяргей Брандт, 15.09.2014
Крыніца ілюстрацыі:Татьяна Гамзина-Бахтий.АВГУСТ В ДЕРЕВНЕ. НОЧЬ
Лісце крушыны на доле ляжыць,
Сырасцю цягне, у тумане дрыжыць.
Возера, бераг з прыціхшым чаротам,
І цягне маўклівай асенняй сумотай.
Кроплі парвалі далонь павуціны,
Крывёю блішчаць дарагой журавіны.
Галінкай вярба запрашае ў цяпло,
Пад хмарай зваліўся грак на крыло.
Вецер з дажджом гоніць сум па вадзе,
Восень павольна ў кароне ідзе.
На дахі дамоў, уздоўж цёмнага плоту,
Лісце злятае з ікон пазалотай.
Сяргей Брандт, 09.09.2014
|
|
