Ёсць у народзе пазабытае паданне,
Яно на вуснах засталося асалодай.
Пра веру продкаў, першае каханне
I пра дзяўчынку з родy Рагвалодаў.
Якая, як бурштын зямельных недраў,
Як птушак спеў над лесам старажытны.
Дайшло з пергаменту язычных ведаў,
Дзе руны-рыскi быццам з аксамiту.
Расла дачушка кветкаю дзiвоснай
I з кожным годам — ад зiмы да лета,
Таксамa ў вяночку сцiплым плёсаў,
Iмя прыгожае дасталася Рагнеда.
З дзяцiнства разумела мову птушак,
Звяроў лясных, спеў палявых карэнняў.
Усе прамовы, што сняжок цярушыў
I тое, што спявалi вадзяныя ценi.
Настаўнiкам ёй быў стары язычнiк,
Ён навучаў Рагнеду сваёй справе —
Чытаць па зорах будучыню звычна
I разумець, што шапацяць дубравы.
Была яшчэ блакiтная крынiца,
Што пела зычна на лясным ускрайку.
Салодкая цякла, бруiлася вадзiца,
Яе пiлi ўсе — ваўкi, дзiкi i зайкi.
Але нiхто не ведаў, што крынiца
Нясла ваду жывую ў струменнях.
Дапамагала ране хутка загаiцца,
Ад смерцi ратавала ў iмгненне.
Дык пойдзем далей — Кiеў пахрысцiлi,
Пад крыж паставiлi народ i волю.
Хто не хацеў Хрыста — у агнi палiлi
I чорны дым вiсеў над жытнiм полем.
Сяргей Брандт, 21.07.2013
