|
|
Мне родны кут не стаў блiжэй,
Iмжыць пад вечар ля дзвярэй.
Замежнай мовы водгук гаркаваты,
Я плач птушыны чую каля хаты.
Зязюлька плача, дзетак сваiх клiча
Ды днi стамлёна мае лiчыць.
Дзень дагарыць, зноў мне здаецца:
Зязюлька лiчыць штуршкi сэрца.
З дзяцiнства басаногага зязюля,
Мае прамовы ты адкуль пачула?
Як пераклiк таго, чаго ўжо не будзе,
Дажджом халодным галаву астудзiць.
Зязюлька плача, дзетак сваiх клiча
Ды днi стамлёна мае лiчыць.
Дзень дагарыць, зноў мне здаецца:
Зязюлька лiчыць штуршкi сэрца .
Яшчэ б нядзеляк жменю цёплых,
Але мароз малюе шэрым вокны.
Замежнай мовы водгук гаркаваты
I птушка болей не крычыць ля хаты.
Сяргей Качанаў-Брандт, 27.11.2015
Дакранiся да хворага крыжа,
Што стаiць з пазабытых часiн.
Спарухнеў i стаў выразна нiжай,
Быў ён зроблены з моцных ялiн.
Кожны кленчыў, кранаючы веру,
Нешта выразна тройчы шаптаў
I прашэнне сцяжынкай даверу
На крыжы назаўжды пакiдаў.
Нехта вышыў цвятасты абразiк
І з пяшчотай на бок прычапiў.
Каб сцярог ад вайны i заразы,
Как дзяцей i зямлю збаранiў.
А цяпер ад вады спарухнеўшы,
Ён стаiць на ўскрайку нямым.
Я кранаю яго сцiплым вершам,
Крыж — надзея не толькi жывым.
Сяргей Качанаў-Брандт, 18.11.2015
Перайдзi праз кладку па вадзе,
Рэчка парасла густым чаротам.
Вольхi чорныя слупамі дзе-нiдзе,
А на купiнах ладкуецца сумота.
Ветрам цягне пажаўцелы лiст,
Ён маланкай круцiцца на хвалях.
Лясных птушак задранцвелы свiст
Прагучыць малiтвай памiнальнай.
На прыбраным полi, як жабрак,
Ходзiць бусел, падбiрае зерне.
Дождж асеннi на цяжкiх канях
Прабяжыць маркотна па карэннях.
Дымам смачным цягне да гары,
На ўзгорках сустракае вёска.
Там калiсьцi людзi добрыя жылi,
Ткалi ручнiкi iз льна на кроснах.
Песнi пелi пра каханне i зямлю,
Даглядалi дзетак i чакалi святы.
Жалi жыта ды кiдалі ў раллю
З бульбаю густы туман кудлаты.
Адгудзелi зiмы, як вяртлявыя шмялi,
Вёска парадзела на ўзгорках.
Дымам горкiм i не цягне да гары
Шлях вясковы пад ружовай зоркай.
Сяргей Качанаў-Брандт, 11.11.2015
Дзе цякла крывёй вайна,
Пачарнеў, абрузг бульбоўнiк.
Два крыжы, бяжыць вада,
Змерлае — жыцця ахоўнiк.
Залаты змаўклiвы лес,
Ля вады дрыжаць асiны.
Толькі час той не ўваскрэс,
Жаль пакiнуў успамiны.
На сукнi старых дарог
Хата побач, зданнем быццам.
Кленча каля камня змрок,
Просiць сцiпла памалiцца.
Сяргей Качанаў-Брандт, 27.10.2015
Ніжнія Талуі — вёска ў Мінскай вобласці, дзе ёсць дзве крынічкі з мёртвай і жывой вадой.
|
|
