|
Жылі-былі брат і сястра. Брат быў ружовашчокі, а сястра, наадварот, — смуглявая. У брата было толькі адно сонейка, а ў сястры — месяц рагаты і тысячы зорак.
Жылі яны спачатку дружна, а потым пасварыліся.
Малюнак: Lisa Evans
Сястра ўсё пасмейвалася з брата:
— Што ты з адным сонейкам гуляеш? Вось у мяне, бачыш, колькі зорак! З імі гуляць куды цікавей.
Маўчаў брат. Чытаць далей » Казкі-загадкі: Брат і сястра
Сёння — 1 мая, першы дзень новага месяца.
Май — гэта апошні месяц вясны.
Па-беларуску май завуць “травень”. Ведаеце чаму?
У маі звычайна распускаецца зеляніна. Пра яе і нагадвае другая назва месяца — травень. Гэтае найменне захавалася не толькі ў старажытных пісьмовых крыніцах, але і ў вуснай народнай творчасці, і таму зараз прынятае у сучаснай беларускай мове, на якой мы з вамі размаўляем, чытаем і пішам.
Цікава, што май нашыя продкі таксама называлі “ярац” — у гонар бажаства ўрадлівасці Ярылы. Але зараз аб гэтым мала хто ведае.
А гэта сам Ярыла - можа, і пра яго мы як-небудзь вам распавядзем;)
А ці ведаеце вы, адкуль узялася назва “май”?
Гэта слова ўзятае з лацінскай мовы. Рымляне прысвяцілі месяц багіні зямлі Маі. Дарэчы, тая ж аснова таксама ў нямецкай і французскай мовах – Mai, англійскай – May, польскай – maj, венгерскай – majus, рускай – май, і інш. Чытаць далей » Май… Травень. Ярац на двары!
Быў сабе вол, баран, гусак і пеўнік.
Жыў сабе вол.... Малюнак charash-song.livejournal.com
Надыходзіла зіма, дык вол i кажа:
— Ведаеце што… зіма надыходзіць, холад будзе, — трэба хатку ставіць.
Дык тыя на яго напалі:
— Выдумаў ліха ведае што! У нас ёсць пер’е, у барана — воўна, то мы й не памерзьнем. Дык стаў сам, калі такі майстра.
— Ну, як сабе хочаце, а я сваё зраблю, — адказаў вол.
I паставіў сабе хатку, нанасіў сена, саломы, ляжыць сабе, як пан.
Вось надыйшла і зіма з марозам. Прыбяжалі да яго пеўнік, баран і гусак.
— Пусьці нас, дзядзька, у хатку, такі мароз, што памерзнем мы!
А гусак падняў ножку й кажа:
— Бач, дзядзька, якія ў мяне ножкі чырвоныя! Зараз паадпадаюць…
— Ах вы, — кажа вол, — гультаі! Ня пушчу! Як хатку дык няма каму ставіць, а як пагрэцца, то ёсьць каму! Чытаць далей » Вол, баран, гусак і пеўнік
Жылі дзед і баба. Дзед у лес хадзіў дровы сячы, а баба дома была, пірагі пякла.
Аднаго разу злавіў дзед у лесе дзікага парсючка і прынёс яго дахаты. Харошы быў парсючок — стракаценькі ды паласаценькі. Пачала баба парсючка карміць — і цестам, і мукою, і сьвежаю травою. Але, вядома, дзік — яму жалудоў давай. Цягне яго ў лес па жалуды.
Нічога ня зробіш, пачала яго баба ў лес пускаць, жалуды зьбіраць. Цэлы дзень ён у лесе гуляе, а нанач дахаты бяжыць. Такі добры парсючок быў!
Аднойчы бяжыць ён у лес, а насустрач яму галодны воўк. “Парсюк-парсючок, дзік-дзічок, — кажа воўк, — я цябе з’ем“.
Парсючок хітры быў, падумаў і адказвае: “Ня еш мяне, шэры воўк, лепш ідзі са мною на жалудовую палянку: там чарада гусей ходзіць“. Чытаць далей » Лісіца і дрозд
|
|