|
|
Бог, дай нам зiму перажыць,
Дзе каля хат мароз страляе,
Лед тоўстай коўдраю ляжыць,
А дроў для грубкi не хапае.
Бог, дай нам весну прамiнуць,
Дзе не прайсцi, адны паводкi,
З вадой да мораў пранясуць
Палёў змакрэўшых позiрк вадкi.
Бог, дай нам лета перайсцi,
Дзе сонца палiць, а не косiць.
Лён сiнiм не пачне цвiсцi
Пакуль не лягуць зранку росы.
Бог, дай нам восень супынiць,
Дзе дождж на полi толькi плача.
Што маем, з тым i будзем жыць —
Лёс, як жыццё, не перайначыць..
Сяргей Качанаў-Брандт, 23.04.2015
Апошнi шлях, зжаўцелы ганак,
У брудзе страшным цiшыня
I памiнальны з дажджом ранак.
Як грыва хворага каня.
Там вокны ветрыкам зашклёны,
Стаў на каленi моўчкi дах.
Трасе галiнай клён стамлёны
I не знаходзiць сна ў снах.
Зямля згнiе гадкоў за дзвесце,
Чым здзiвiш туташнiх людзей?
Яе нiхто не ўваскрэсiць,
Не зробiць, каб была чысцей.
Крыжы, як кропкi ля ўзлеску,
Гасцей чакаюць колькi зiм.
Чырвоным зiхацяць пралескi
І плача мох амаль рудым.
Сяргей Качанаў-Брандт, 15.04.2015
Цябе я болей не пабачу,
Ад гэтага яшчэ бальней.
Але нiхто не растлумачыць,
Дзе будзе потым спакайней.
Замест пасадак i сцяжынак
За вокнамi нямы паверх,
Рэкламы бляск сухiх памiнак
I смачнай забароны грэх.
Днi пацякуць зусiм павольна,
Не зменяць воблiк авеню.
Кавал зямлi маленькi з поля
Напомнiць доўгую раллю.
Па ей брыдзе i рэжа плугам
Надзел стамлёны селянiн
I церушыць садовым пухам
Каля стаўка драўляны млын.
Цябе я болей не пабачу,
Ад гэтага яшчэ бальней.
Што для цябе Радзiма значыць,
Зямля не згубленных надзей?
Сяргей Качанаў-Брандт, 14.04.2015
Крыніца ілюстрацыі: www.art-paysage.ru
Я любiць цябе не перастану,
Дзядоў маiх кавалачак зямлi!
I нават, калi дыхаць перастану,
Буслом прайду па вiльгатнай раллi.
Я цябе нiколi не забуду,
Бацькоў маiх лясная цiшыня!
І нават стаўшы пасля смерцi брудам,
Туманам золкiм прыйду апасля.
Я цябе не перастану клiкаць,
Дзяцей маiх дазволены спакой!
Пасля марозаў буду цёплаю адлiгай,
Чырвонай зоркай над халоднаю ракой.
Сяргей Качанаў-Брандт, 14.04.2015
|
|
