|
|
У суботу роўна апоўдні стартавала народнае галасаванне за лепшага тэлевізійнага вядучага Беларусі. Гэта адна з самых прэстыжных намінацый нацыянальнага конкурсу «Тэлевяршыня». На сайце тэлеканала СТВ, які ў гэтым годзе адказвае за арганізацыю фінальнага шоу-2016, можна прагаласаваць за любімага вядучага (http://www.ctv.by/oprosy/kto-poluchit-priz-zritelskih-simpatiy).
У рамках выставы «СМІ ў Беларусі» было намінавана 22 персаналіі з усіх цэнтральных тэлеканалаў краіны.
У ліку намінантаў усімі любімыя вядучыя тэлеканала “Беларусь 3” Алена Трацэнка, якая кожную суботу заклікае размаўляць па-беларуску, і Уладзімір Варанкоў, самы папулярны мядзведзь краіны, які жадае “Дабранач!” кожны дзень у 20:40 маленькім тэлегледачам у праграме “Калыханка”.
Галасаванне на сайце будзе закрыта 19 мая ў 12:00. На наступны дзень пройдзе ўзнагароджанне пераможцаў усіх намінацый Нацыянальнага тэлевізійнага конкурсу «Тэлевяршыня». Цырымонія на гэты раз адбудзецца ў Палацы Рэспублікі.
Пачатак перакладу — першы разьдзел казкi Отфрыда Пройслэра “Малая Ведзьмачка” (Die Kleine Hexe).
Разьдзел першы. Гузы на галаву
Была сабе адная Малая Ведзьмачка ста дваццаці сямі гадоў, што для ведьзмы век даволі малы.
Яна жыла у хацінцы, якая стаяла самотна сярод дрымучага бору. Ведзьмачка была малая, таму й хата ў ёй была невялічкая. Але для ведзьмачкі яе было цалкам досыць – шчыра кажучы аб лепшай хаце ведзьма й марыць не магла: там быў і цудоўны пакрыўлены ветрам дах, і разьвіханы комін, і бесьперастанку ляпаючыя аканіцы. Ззаду хаты была прымураваная печ, бо без пячы ведзьміна хата ўжо й ня ведзьміна хата.
Чытаць далей » Малая Ведзьмачка (казка, пераклад з нямецкага)
Сучасная казка
Імператар адной з усходніх краін даваў штогадовы прыём для гасцей, запрошаных з Еўропы . Гэта былі знакамітыя матэматыкі і фізікі, хірургі і фінансісты, сябры вядомых дабрачынных арганізацый, модныя мастакі, артысты і вядучыя папулярных праграм. Спіс запрошаных уяўляў сабой доўгі папірусны скрутак. Кожнага госця Імператар сустракаў асабіста, яго лаканічнае прывітанне было аднатонным і сухім. Урачыстая частка павольна падыходзіла да завяршэння, пералік доўгіх, нібы бурны рачны струмень у сухое, зняможанае спякотай лета, прозвішчаў і званняў, павольна вычарпаўся.
Але ў самым канцы, пад чырвонай пячаткай з воску заставалася яшчэ адна, даволі сціплая і загадкавая асоба – Казачнік. Стомлены, змучаны гэтай манатоннасцю, Імператар, паглядаў на чалавека з мяккай дзіцячай усмешкай, які здзіўляў сваім спакоем і ўпэўненасцю.
– Добры вечар, Ваша Вялікасць, – голас быў ціхі і цёплы. — Я дзіцячы пісьменнік,
атрымаў Ваша запрашэнне хутчэй за ўсё памылкова, бо нічога адметнага яшчэ не стварыў. Імператар нахмурыўся. Нейкі невядомы аўтар па чыстай выпадковасці трапіў на прыём у яго палац. Што гэта: няўважлівасць пры складанні спіса гасцей ці нечаканы провід.
Кіраўнік гэтай усходняй краіны быў вельмі мудры і, каб адкінуць усе сумненні, паклікаў перакладчыка, а самога пісьменніка папрасіў прачытаць што-небудзь з яго твораў.
– Я прачытаю для Вас дзіцячы твор. Ён называецца «Адданасць», – не разгубіўся госць.
І мікада пачуў мілагучную, нібы лёгкі марскі брыз, мову, якая вылодала прыцягальнай сілай, імгненна захапіла ў палон усю залу і хваляй паднялася да самай столі. Сэрца ўладара забілася ва ўнісон з незразумелай мелодыяй. Аднекуль, быццам з мінулага, пацягнула свежай ігліцай і горкім дымком. Нешта падобнае Імператар адчуваў у
дзяцінстве, калі быў маленькім хлопчыкам. Як толькі голас заціх і перакладчык агучыў словы казачніка, новыя ўспаміны ахапілі старога чалавека з галавой. Сэнс пачутага быў просты і неймаверна глыбокі. Перад вачыма прайшлі яшчэ раз самыя лепшыя і светлыя гады яго жыцця, на месца пяшчоты раптам прыйшоў смутак, які з болем дакрануўся да яго душы. На шчацэ бліснула нібы дыямант сляза і скаціліся на грудзі. Цішыня звінела ў палацы амаль хвіліну і была парушана Імператарам:
– Вашы творы ўсе такія дасканалыя, паважаны Казачнік? Іх напэўна чытаюць з вялікім задавальненнем дарослыя і дзеці?
— Не, Ваша Вялікасць, я невядомы ў маёй краіне. Больш чым15 гадоў назад я пакінуў Радзіму, але застаўся ёй верным сынам з самымі далікатнымі пачуццямі, як да роднай маці. У час адзіноты і смутку я пішу свае творы на роднай мове.
Мікада слухаў пераклад і ўжо па-іншаму адносіўся да чалавека, які стаіць перад яго тронам.
– За тое, што ты, пісьменнік, дапамог мне ўспомніць дзяцінства, я прысвойваю табе тытул Казачнік Бронзавага веку. Гэта дазваляе табе кожны год наведваць маю дзяржаву без афіцыйных запрашэнняў, а асабіста ад Імператара прымі ў падарунак папяровага змея – найдаражэйшую для мяне рэч.
Вось такую неверагодную гісторыю, я пачуў у сне ад каляровага папяровага змея. Ён лунаў высока-высокаў блакітным бяздонным небе, плаўна круціўся над маленькай вёсачкай, якая тулілася да хваёвага лесу, а за нітку яго трымала загарэлая дзіцячая рука вясковага хлапчука, вельмі падобнага да мяне. На душы было так спакойна,
так добра, што я ціха заплакаў. Не хацелася прачынацца.
Малюнак узяты з https://vk.com/album163317412_154661988
ці
“А колькі мне, зязюля, гадоў яшчэ засталося?”
Захацелася неяк аднойчы зязюльцы шэрай адной з самых цудоўна-спяваючых птушак стаць. За дапамогай яна паляцела да жоўтага сонейка, што над лесам толькі ўзыходзіла:
— Дапамажы мне, цёплае і пяшчотнае сонейка! Вельмі ж хочацца спяваць так, каб нават паветра ад майго спеву не рухалася зусім, а слухала толькі мяне і слухала”.
— Разумееш, шэрая птушка, на свеце ўжо ёсць вялікае мноства добрых спевакоў і спявачак. Усе яны вельмі цудоўна ўголас спяваюць і так хораша, што здаецца мне — не трэба яшчэ адной новай. Табе, птушка, другой справай патрэбна займацца і час людзям нагадваць сваім праўдзівым пералікам.
Не спадабалася зязюлі тое, што ей сонейка прамовіла. Паляцела яна далей да ветрыка паўднёвага. Можа ветрык ёй дапамагчы зможа? Паўднёвы ветрык на галінах аднаго вялікага дуба адпачываў пасля таго, як цалюткую ноч хмаркі дажджавыя з-за гор далёкіх да ляснога краю падганяў.
— Дапамажы мне, лагодны і добры ветрык! Вельмі ж мне хочацца спяваць так, каб нават рэкі свае хвалі блакітныя спынялі ад майго цудоўнага спеву і, каб вада не рухалася зусім, а толькі мяне слухала і слухала.
— Не разумееш ты нічога, птушка шэрая. Навошта табе спяваць цудоўна, калі маеш такую сур’ёзную справу – пералік часу весці, лічыць хвілінкі хуткія і ператвараць маруднае ў цікавае. Нікога ты, птушка, не чуеш і не хочаш чуць, бо занадта ганарлівай зрабілася. Другой справай патрэбна займацца таксама – дзетак сваіх расціць.
Вельмі не спадабаліся зязюлі словы паўднёвага ветрыка. Паляцела яна да часу сусветнага, які паміж небам і зямлёй, днём і ноччу, як бліскучае возера разліўся.
— Дапамажы мне, час сусветны і бессмяротны! Хачу я спяваць так, каб нават хвілінкі хуткія, мае спевы слухаючы цудоўныя, на адным месцы ў нерухомасці застывалі, а толькі мяне слухалі і слухалі.
— Якая ты неразумная, шэрая птушка. Ніхто на белым свеце не можа лічыць так, як ты лічыш. Ніхто із птушак нават не ведае пра тое, што час — ёсць істота жывая і неміласэрная. Ты хочаш, каб цябе слухалі? Добра. Я зраблю так, каб табе ніколі часу не хапала, каб толькі ты ўслед за часам лётала, а дагнаць ніколі не змагла б. На тысячу гадоў табе, птушка, такое выпрабаванне, — прамовіў ціха час і ўжо амаль тысячу гадоў шэрая зязюля кукуе ды кукуе, спяшаецца, збіваецца, зноў пачынае. Нават хвілінкі не застаецца дзетак сваіх вырасціць! Хавае яна свае яйкі ў чужыя птушыныя гнёзды і плача ўголас потым, лічыць і плача. Слухаюць яе людзі, не разумеюць нічога, пытаюцца ў птушкі:
— Зязюля, зязюля, а колькі мне яшчэ гадоў засталося?
Лічыць птушка, але не людзям, а сабе тыя дні, тыдні, што засталіся ёй у дар за сваю ганарлівасць. Ды вось бяда якая! Кожны раз яна па-новаму лічыць, бо час кожную хвілінку змяняецца. Паспрабуй яго ўтрымаць ці дагнаць, калі маеш такую здольнасць! А хвалі свой час прыпыняюць, слухаючы шэрую птушку. Паветра нерухомым робіцца. Нават час, істота жывая, назад зазірае, бо гэтак цудоўна спявае зязюля сваю песню. А можа яна так горка плача?
Сяргей Качанаў-Брандт, 16.03.2015
Крыніца ілюстрацыі: http://design-kmv.ru/art-baraxolka/art-kalendar/26-maya-prazdnik-kukushki-kumlenie.html
Ст. 2 з 29«123...510...»Апошняя »
|
|
