Усе рубрыкі

Галасуем за ТОПУ!

DSC03570

У суботу роўна апоўдні стартавала народнае галасаванне за лепшага тэлевізійнага вядучага Беларусі. Гэта адна з самых прэстыжных намінацый нацыянальнага конкурсу «Тэлевяршыня». На сайце тэлеканала СТВ, які ў гэтым годзе адказвае за арганізацыю фінальнага шоу-2016, можна прагаласаваць за любімага вядучага (http://www.ctv.by/oprosy/kto-poluchit-priz-zritelskih-simpatiy).

У рамках выставы «СМІ ў Беларусі» было намінавана 22 персаналіі з усіх цэнтральных тэлеканалаў краіны.
У ліку намінантаў усімі любімыя вядучыя тэлеканала “Беларусь 3” Алена Трацэнка, якая кожную суботу заклікае размаўляць па-беларуску, і Уладзімір Варанкоў, самы папулярны мядзведзь краіны, які жадае “Дабранач!” кожны дзень у 20:40 маленькім тэлегледачам у праграме “Калыханка”.

Галасаванне на сайце будзе закрыта 19 мая ў 12:00. На наступны дзень пройдзе ўзнагароджанне пераможцаў усіх намінацый Нацыянальнага тэлевізійнага конкурсу «Тэлевяршыня». Цырымонія на гэты раз адбудзецца ў Палацы Рэспублікі.

Дашлi відэапытанне ў рубрыку “Чамучка” і атрымай шанц з’явіцца ў эфіры “Дабраранка”!


</p>
</div>						<div class= 31.03.16
Каментаваць

Малая Ведзьмачка (казка, пераклад з нямецкага)

Пачатак перакладу — першы разьдзел казкi Отфрыда Пройслэра “Малая Ведзьмачка” (Die Kleine Hexe).

Разьдзел першы. Гузы на галаву

Была сабе адная Малая Ведзьмачка ста дваццаці сямі гадоў, што для ведьзмы век даволі малы.
Яна жыла у хацінцы, якая стаяла самотна сярод дрымучага бору. Ведзьмачка была малая, таму й хата ў ёй была невялічкая. Але для ведзьмачкі яе было цалкам досыць – шчыра кажучы аб лепшай хаце ведзьма й марыць не магла: там быў і цудоўны пакрыўлены ветрам дах, і разьвіханы комін, і бесьперастанку ляпаючыя аканіцы. Ззаду хаты была прымураваная печ, бо без пячы ведзьміна хата ўжо й ня ведзьміна хата.

Малая Ведзьмачка
Чытаць далей » Малая Ведзьмачка (казка, пераклад з нямецкага)

Імператар і Казачнік — Сяргей Брандт

Сучасная казка
Імператар адной з усходніх краін даваў штогадовы прыём для гасцей, запрошаных з Еўропы . Гэта былі знакамітыя матэматыкі і фізікі, хірургі і фінансісты, сябры вядомых дабрачынных арганізацый, модныя мастакі, артысты і вядучыя папулярных праграм. Спіс запрошаных уяўляў сабой доўгі папірусны скрутак. Кожнага госця Імператар сустракаў асабіста, яго лаканічнае прывітанне было аднатонным і сухім. Урачыстая частка павольна падыходзіла да завяршэння, пералік доўгіх, нібы бурны рачны струмень у сухое, зняможанае спякотай лета, прозвішчаў і званняў, павольна вычарпаўся.

сказочник 3

Але ў самым канцы, пад чырвонай пячаткай з воску заставалася яшчэ адна, даволі сціплая і загадкавая асоба – Казачнік. Стомлены, змучаны гэтай манатоннасцю, Імператар, паглядаў на чалавека з мяккай дзіцячай усмешкай, які здзіўляў сваім спакоем і ўпэўненасцю.
– Добры вечар, Ваша Вялікасць, – голас быў ціхі і цёплы. — Я дзіцячы пісьменнік,
атрымаў Ваша запрашэнне хутчэй за ўсё памылкова, бо нічога адметнага яшчэ не стварыў. Імператар нахмурыўся. Нейкі невядомы аўтар па чыстай выпадковасці трапіў на прыём у яго палац. Што гэта: няўважлівасць пры складанні спіса гасцей ці нечаканы провід.
Кіраўнік гэтай усходняй краіны быў вельмі мудры і, каб адкінуць усе сумненні, паклікаў перакладчыка, а самога пісьменніка папрасіў прачытаць што-небудзь з яго твораў.
– Я прачытаю для Вас дзіцячы твор. Ён называецца «Адданасць», – не разгубіўся госць.
І мікада пачуў мілагучную, нібы лёгкі марскі брыз, мову, якая вылодала прыцягальнай сілай, імгненна захапіла ў палон усю залу і хваляй паднялася да самай столі. Сэрца ўладара забілася ва ўнісон з незразумелай мелодыяй. Аднекуль, быццам з мінулага, пацягнула свежай ігліцай і горкім дымком. Нешта падобнае Імператар адчуваў у
дзяцінстве, калі быў маленькім хлопчыкам. Як толькі голас заціх і перакладчык агучыў словы казачніка, новыя ўспаміны ахапілі старога чалавека з галавой. Сэнс пачутага быў просты і неймаверна глыбокі. Перад вачыма прайшлі яшчэ раз самыя лепшыя і светлыя гады яго жыцця, на месца пяшчоты раптам прыйшоў смутак, які з болем дакрануўся да яго душы. На шчацэ бліснула нібы дыямант сляза і скаціліся на грудзі. Цішыня звінела ў палацы амаль хвіліну і была парушана Імператарам:
– Вашы творы ўсе такія дасканалыя, паважаны Казачнік? Іх напэўна чытаюць з вялікім задавальненнем дарослыя і дзеці?
— Не, Ваша Вялікасць, я невядомы ў маёй краіне. Больш чым15 гадоў назад я пакінуў Радзіму, але застаўся ёй верным сынам з самымі далікатнымі пачуццямі, як да роднай маці. У час адзіноты і смутку я пішу свае творы на роднай мове.
Мікада слухаў пераклад і ўжо па-іншаму адносіўся да чалавека, які стаіць перад яго тронам.
– За тое, што ты, пісьменнік, дапамог мне ўспомніць дзяцінства, я прысвойваю табе тытул Казачнік Бронзавага веку. Гэта дазваляе табе кожны год наведваць маю дзяржаву без афіцыйных запрашэнняў, а асабіста ад Імператара прымі ў падарунак папяровага змея – найдаражэйшую для мяне рэч.
Вось такую неверагодную гісторыю, я пачуў у сне ад каляровага папяровага змея. Ён лунаў высока-высокаў блакітным бяздонным небе, плаўна круціўся над маленькай вёсачкай, якая тулілася да хваёвага лесу, а за нітку яго трымала загарэлая дзіцячая рука вясковага хлапчука, вельмі падобнага да мяне. На душы было так спакойна,
так добра, што я ціха заплакаў. Не хацелася прачынацца.

Малюнак узяты з https://vk.com/album163317412_154661988