|
|
Выдзеўб дзяцел у васіне дуплё, збудаваў гняздо і вывеў дзетак — траіх дзятлянятак.
 Дзятлік - лекар лесу Растуць малыя, а дзяцел цешыцца:
«Выгадую, — думае, — дзяцей — на старасьць падмога будзе…»
Ды недарэмна кажуць:
«Хто б дзятла ведаў, каб не яго доўгі нос?»
Ня ўмеў ён радавацца сам сабе, а раструбіў на ўвесь лес пра сваіх дзяцей. Каго ні спаткае — усім хваліцца:
«Якія ў мяне слаўныя дзеткі! І разумныя, і прыгожыя. Другіх такіх няма ні ў кога…»
Дачулася пра гэта лісіца.
Захацелася ёй маладых дзятлянятак пакаштаваць.
Але як-жа іх з гнязда дастаць? Чытаць далей » Дзяцел, лісіца і варона (народная казка)
Быў раз дзед, а ў таго дзеда баран.
І захацеў той дзед зарэзаць свайго барана. Толькі пачаў рэзаць, трошкі бок абадраў, а баран усхапіўся ды ўцёк і схаваўся ў лісіную норку.
Прыйшла ліса ў норку, ажно там нехта сядзіць.
Спужалася лісіца і пытаецца: Чытаць далей » Баран бок абадран (народная казка)
Ягорка з дзедам выправіліся ў грыбы. Раніца была сонечная, сонца моцна прыгравала. Таму Ягорку піць захацелася.
— Дзеду, а на ваду мы не забыліся?
Дзед ляпнуў рукой па палявой сумцы і вінавата адказаў:
— Дома на стале засталася.
— А я піць хачу…
— Што ж, трэба дадому вяртацца, — сказаў дзед.
Сумным стаў Ягорка — надта ж хацелася яму знайсці цара-баравіка.
Дзед хітра ўсміхнуўся: Чытаць далей » Казка пра тое, як Ягорку кiслiца паiла (+mp3)
Далёка-далёка, у той краіне, куды можна дабрацца толькі на дыване-самалёце, стаіць дзіўны Замак — Замак Часу. На сценах Замка роўна 12 вежаў, а на даху 2 стрэлкі, кожная як карабельная шчогла велічынёй. Гэта самыя дакладныя гадзіннікі на свеце. Па іх правяраюць свой ход нябесныя свяцілы.
Ля сцен Замка раскінуліся вялікія азёры. Адно — на ўсходзе. Кожны, хто зазірне ў яго, убачыць тамака сваю будучыню. Другое — на захадзе. У ім, нібы ў люстэрку, адлюстроўваецца наша мінулае. Гісторыя, якую я распавяду табе, даўно ўжо на дне гэтага возера, але калісьці яна прынесла нямала клопатаў насельнікам Замка.
Здарылася гэта ранняй травеньскай раніцай. Ішла пятая гадзіна. Зрэшты, так кажуць толькі людзі па сваёй наіўнасці. Пятая гадзіна нікуда не йшла. Яна сядзела на беразе возера Будучыні і боўтала у вадзе нагамі.
З вады з’явілася Хвілінка-малютка.
— Гэй! Шмат вас тамака яшчэ засталося? — паклікала яе Пятая гадзіна.
— Я сорак другая, — адказала Хвілінка, і асцярожна стрэсла з сябе вадзяныя пырскі, якія імгненна ператварыліся ў шэсцьдзесят малюсенькіх секундачак. Хвілінка ўважліва пералічыла сваіх малянят і, зрабіўшы з іх шэраг, павяла праз Замак да заходняга возера.
— Цік-так, цік-так, цік-так, — загрукаталі па лесвіцах Замка дзясяткі малюсенькіх чаравічкаў.
“Да пяці я паспею яшчэ задрамаць”, — падумала Пятая гадзіна. У гэты час сорак трэцяя Хвілінка выйшла на бераг і яшчэ на шэсцьдзесят кропелек зменшылася возера Будучыні. Чытаць далей » Казка пра тое, як маленькая Секундачка увесь Час спыніла
|
|
