|
|
Пад вадой жыве дзявiца,
Прыгажуня вадзянiца.
Кожны дзень яна спявае
I луской прывабна ззяе.
На паветры сушыць косы,
Як блiшчаць яны дзiвосна!
I пляце з травы вяночак,
Да рамонкаў васiлёчак.
А ад слоў яе цудоўных
Стаяць вольхi непрытомна.
У напевах слёзкi з жалем
Што ты тут, дзяўчо, шукаеш?
Бяжыць вада бруiцца
З косаў меднай вадзянiцы.
Гучыць зноў на свiтаннi
Спеў дзiўным прывiтаннем.
Сяргей Качанаў-Брандт, 10.03.2015
Пад самым акном
Свой дзiцячы аброк
Збiрае расхрыстаны
Восеньскi змрок.
Лагодных усмешак
Амаль кошык цэлы,
А сны ён збiрае
Да ранiчкi белай.
Сны дзетак маленькiх —
Iрынкi, Арцёмкi,
Ступае ён цiха,
Бо носiць валёнкi.
А сам ён не мае
Фарбованых сноў,
Старанна збiрае
Дзiцячыя зноў.
Ён потым сны
Дзетак малых разглядае,
А з самых цудоўных
Калекцыю мае.
I кожны вячор
Свой дзiцячы аброк
Збiрае расхрыстаны
Восеньскi змрок.
Сяргей Качанаў-Брандт, 10.04.2015
Цень шавелiцца ў куце,
Хмар цяжарных чарада.
I счарнела неяк вусце,
У чорных дрыжыках вада.
Дрэвы вецер гне паўднёвы,
Гром разок прагаманiў.
Трэск маланкi, на галовы
Дождж пшанiцу раструсiў.
Запалiлi грубку ў хаце,
Жоўтым плешчыцца агонь.
Тры дзянькi яшчэ да Свята,
Трасе грывай змокшы конь.
Сяргей Качанаў-Брандт, 08.04.2015
Калi б мелi мову Хатынi званы,
Яны б расказалi пра жахi вайны.
Яны бы прамовiлi: «Хопiць Крывi!»
Нашчадкам б данеслi турботы сваi.
Званы б расказалi пра спалены сон,
Iх голас грымеў бы ад назваў iмён.
Яны бы зламалi фарпост цiшынi,
Але слоў не маюць Хатынi званы.
Ляцiць над зямлёю жалобы матыў,
Успомнiце, людзі, чым стала Хатынь!
Вярнуцца дамоў журавы па вясне,
Як душы дзяцей, спаленых на вайне.
Сяргей Качанаў-Брандт, 29.03.2015
|
|
