|
|
Калi б мелi мову Хатынi званы,
Яны б расказалi пра жахi вайны.
Яны бы прамовiлi: «Хопiць Крывi!»
Нашчадкам б данеслi турботы сваi.
Званы б расказалi пра спалены сон,
Iх голас грымеў бы ад назваў iмён.
Яны бы зламалi фарпост цiшынi,
Але слоў не маюць Хатынi званы.
Ляцiць над зямлёю жалобы матыў,
Успомнiце, людзі, чым стала Хатынь!
Вярнуцца дамоў журавы па вясне,
Як душы дзяцей, спаленых на вайне.
Сяргей Качанаў-Брандт, 29.03.2015
Там, дзе распахана ралля
Пад плугам моцнага каня,
Узыйдуць потым каласкi
I засiнеюць васiлькi.
Там, дзе хвалюецца раўчук
I лiчыць ластаўкi хлапчук,
Дзе цягне кмiнам ад ракi,
Снуюць паважныя гракі.
Дзе за абшарамi абшар
I трошачкi народных чар,
Сцяжынам, як вядома, брат,
За вёскай чысты далягляд.
Дзе роўныя ляжаць пакосы,
Блiшчаць бурштынавыя росы.
Вiсiць буслiны клёкат звонкi,
То Беларусь — мая старонка.
Сяргей Качанаў-Брандт, 23.03.2015
Крыж дацягнеш да Галгофы
На сваiх плячах, а потым
Сядзеш побач сутык с богам,
Кроў змяшаўшы з лiпкім потам?
Смерць адпусцiць, як звычайна,
Не адпусцiш — зменай будзеш.
Але ж у постацi астральнай
Не змухлюеш, не змухлюеш…
Твой прыход святлом лiчыўся,
Сутнасць не выносiць болi.
Але ж там хтосьцi памылiўся,
Не вярнуць cвятла нiколi.
Не пачуўшы – не раскажаш,
Няма цябе i крыж твой стыне.
I твар густой крывёю мажуць
Таго, хто быў заўжды ў памiне.
Сяргей Качанаў-Брандт 15.09.2013
Крыніца ілюстрацыі: http://www.nsad.ru/articles/vozmi-krest-svoj
Анёл дакрануўся да сэрца крылом,
Здаецца жыццё было думкаю, сном.
Анёл невядомаю птушкай лятаў,
Ён нешта ў сне маім цудна спяваў.
Мой добры Анёл!
Ад спеву цудоўнага я ўбачыў здалёк,
Што неяк мягчэй стаў на дотыкi змрок.
I зорачак яркiх бурштынкi агнём
Анёл расцярушыў у цемры крылом.
Мой светлы Анёл!
А потым Анёл згубiў раптам крыло
I шэрым зрабiлася быццам яно.
За нейкiя справы хто сябра караў?
Бо болей Анёл у сне мне не спяваў.
Мой грэшны Анёл!
Сяргей Качанаў-Брандт, 12.03.2015
|
|
