|
|
Не бярэ з сабой у палёт
Мяне знаёмы Зорны Кот.
А як карцела паглядзець,
Дзе ён хавае зорак чвэрць.
Спытаць яго пра зорны шлях,
Якi я бачыў толькi ў снах.
I паглядзець на гару з xмар,
Дзе мые Кот свой зорны твар.
Але ў маiм дарослым сне
Кот Зорны лапкай не кране.
Вачэй маiх не той узрост,
Мiлькне над дахам яго хвост.
Сустрэча валіцца із рук,
Цябе шукаць пачне ўнук.
I ў летнi вечар, цераз год,
Яму прыснiцца Зорны Кот.
Сяргей Брандт, 10.02.2014
Не гамонiць рэчка,
Пад лядочкам спiць.
Мароз у цёмны вечар
Памiж двароў стаiць.
Клямкай рыпiць цiха,
Але ж не ўвайсцi.
Грубка дымам пыхне:
«Мароз, у лес iдзi.
Пашый бярозцы квёлай
З завейкай кажушок.
А холад невяcковы
Схавай у свой мяшок.»
Сяргей Брандт, 03.02.2014
Хто не бачыỳ? Вось дык цуд!
Ездзiць на каньках вярблюд.
Дрэсiроỳшчыца вярблюда-
Знакамiцейшая Люда.
 вярблюд Люда хлопне пугай «шчоỳк»:
«Спiнку роỳна, вярблюдок!»
Ён i плача, i плюецца,
Бо спiна яго не гнецца!
Чытаць далей » Вярблюд
Заплятае космы хмарам,
Гоніць сцюжу над ракой
Дзед Мароз з бялявым тварам
З доўгай-доўгай барадой.
Там, дзе пройдзе – гурбы снегу.
І звініць, іскрыцца лёд.
Ён з свайго цяжкога меху
Срэбрам зацярушыў плот.
Потым памазком халодным
Расфарбуе вокны ў сне.
Белых кветак цуд прыродны
Шыбу кожную кране.
Дзеткі ранічкай прачнуцца:
Вось дык дзед начараваў!
Снег блішчыць і промні льюцца,
Ніхто тых чараў не чакаў.
Сяргей Брандт, 31.01.2014
|
|
