|
|
Ветры з поўначы злуюцца, снег з палёў мятлой змятаюць,
Хмары белага бяссмерця на вiлах у неба падымаюць.
Гурбай снежнай гэтай хмары ападуць начным распадкам,
Праз мароз нiхто не пройдзе, дагарыць свячным агаркам.
З завiрухай ваўкi выюць, след кароткi — мчыцца зграя,
Жах пад скуру зверам лезе, на скаку кроў застывае.
Сiлай грубай, невядомай гне хмызняк рачны да долу,
Стон ляцiць знямеўшым крыкам i маўчаць зусiм анёлы.
Вой, як плач, крыламi птушкi, замярзаюць нават слёзы,
Iз абшар, зажатых цемрай, уголас моляцца бярозы.
Не наступiць пэўна ранак, рвуцца думкi ў немым хрыпе,
I заплюшчыць зiма вочы, снегам цяжкiм шлях прысыпе.
Шчасце тым, хто пранясецца праз ваўкоў, праз завiруху,
Не памрэ хто, не укленчыць, не парве мароз падпругу…
Вунь блiшчаць чырвонай марай вокны ў хаце каля лесу
I адступiць зграя разам — ваўкi на хутар не палезуць.
Сяргей Брандт, 29.10.2013
Я спытаў жалейку, што ў траве ляжала:
«Хто цябе тут кiнуў, любая мая?
Ты маўчыш, а ўчора для ўсiх гучала,
Гукi тваёй песнi прыняла зямля.
Медзяком не гнутым, чалавекам божым,
Добрым, закаханым быў i я, паэт,
А цяпер знямеў я, як касою скошан,
Як зладзейка доля, не патрэбен свет.»
„Што ж, — жалейка цiха зацягнула з жалем,
Час прыйшоў апошнi з дымам над ракой.
Памятаеш млын той, дзе да зары спявалi?
Гэтага на старасць хопiць нам з табой.»
Сяргей Брандт, 30.10.2013
Дама здала ў багаж
Канапу,
Дыван,
Сакваяж,
Валізу,
Карціну,
Кардонку
І дробнага цюцьку-балонку.
Чытаць далей » Самуіл Маршак — Багаж (2 пераклада на беларускую)
Восень перапелкаю шэрай загалосiць,
На вячэру з мокрымi лiсцямi запросiць.
Адшумiць нявыразна лес дажджом сталёвым,
Дагараць у печцы цяплом хуткiм дровы.
Кветкi адмiлуюцца, памянуць вясёлку,
Водар смачны чуецца — у вяночках зёлкi.
Пад дажджом i сена цьмяным занямела,
У капне ля лесу аж да зямлi прысела.
Асцярожна курачка ў сянях заквохчыць
I замоўкне раптам з надыходам ночы.
Неба адпачнуўшы, ссуне ў цемру хмары,
Месячык пральецца срэбрам на абшары.
Сяргей Брандт, 23.10.2013
|
|
