|
|
Iмянiны ў Тараса,
Запрaсiў ён мо паўкласа.
Накрыў стол белай сурвэткай,
У глячок паставiў кветкi.
Але не ведае Тарас —
Да яго ці прыйдзе клас.
Многа дрэннага зрабiў —
Абзываў, штурхаў i бiў.
«Вось якi ты, iмянiннiк!-
Звонка цокае гадзiннiк.
Быў бы ты, Тарас, дабрэй,
Атрымаў бы шмат гасцей.»
Сяргей Брандт, 05.07.2013
Частка трэцяя
А якi хлапец скупы,
Дурны, сквапны i рабы.
Падманулi цяльпука
На чатыры жабрака.
На мурзатую цялушку,
На бабон i на падушку.
А (iмя….) — злодзей
Да нас не заходзiць.
Бо сцягнуў дзiравы жбан,
Атрымаў у лоб шчалбан.
Ты — крыклiвая сарока,
Як рапуха-крывабока.
Калi можаш — даганi,
Па ўспаханнай раллi.
Сяргей Брандт, 02.07.2013
Жыу ў вёсцы конь стары,
Ен араў, вазiў малых.
Дровы з лесу, сена з поля,
Вось канька старога доля.
А цяпер конь iз жалеза,
Зямлю плуг, як масла рэжа.
Цягне цэглы цяжкай воз,
У спякоту цi ў мароз.
Гэты „конь“ завецца трактар —
Тэхналогiй новых фактар.
Ён не есць, не п’е, не спiць,
Да начы амаль вурчыць.
Сяргей Брандт, 02. 07.2013
Сыпiць ветрык на страху
Снег, як белую муку.
Гурбы цукру намяла
I мяце мацней зiма.
Лiзнуў белае ваўчок —
Адмарозiў язычок.
„Не салодкае, не смачна,
Пахне стылым” – кажа качка.
Сыпiць ветрык на страху
Снег, як белую муку.
Гурбы цукру намяла
I мяце мацней зiма.
Сяргей Брандт, 02.07.2013
|
|
