Усе рубрыкі

Апошні волат зямлі беларускай — Сяргей Брандт

Цячэ магутны Нёман блакiтным шляхам памiж берагоў высокiх, памiж лясоў неабшарных i лугоў раздольных, памiж скошаных сенажацей i шэрых маўклiвых ільняных палёў. Нясе хвалi свае ён цяжкiя у самае сцюдзёнае мора. Доўгай стужкай празрыстай ляжыць яго кiрунак праз гарады i вёскi, мястэчкi розныя. Не ведае Нёман нi межаў нiякіх, нi даглядаў асаблiвых, […]

Срабраны дождж — Сяргей Брандт

У дзень святочны пойдзе дождж, Пад сонцам анiводнай хмары. Срабро сухім збяжыць на хвошч, Збяжыць блiскучым на абшары.

За рукi смерць людзей кране, Падпалiць чорным бэзу лiст. Сярод балот дрыгва ўздыхне, I змоўкне жвавы птушак свiст.

А дождж сухiм бяду цярушыць, Дзiцятка — у люльцы ля акна. Бог прыме на Вялiкдзень душы, Пачнецца […]

Уважлiва слухаць усiм! — Сяргей Брандт

Уважлiва слухаць усiм! Гэта патрэбна мёртвым I вельмi патрэбна жывым, На досвiтку сон сумотны.

Брусель раскрамсаў эфiр Амаль перад самым святам, І кветкi ляцяць на жвiр, I шкло зацвiло дыямантам.

Шукае матухну хлапчук, Але не знаходзiць побач. Праз дзверы цячэ раўчук, Ад дыма на вуснах горыч.

Нешта вiсiць на сцяне, Нябёсы ад жаху […]

Замежны дождж — Сяргей Брандт

На квадранс заплюшчу вочы, Палячу за хмарай услед. Праз мяжу гадоў пракрочу Да сядзiбы, дзе жыў дзед.

Быццам цень стаю ля плоту, Бусел клякатаць пачне. I насустрач мне з пяшчотай Ад паветкi клён махне.

Ноч варошыць зоркi-зерне, Зiхацiць iх цудны спеў. Час-адлiк назад паверне, Млечны Шлях пралье на хлеў.

Зноу пабачу […]