|
|
Лiчыў зоркi — памылiўся,
Бо за нешта зачапiўся.
А калi на ногi ўстаў,
Глядзець на неба перастаў.
Спачатку пеў нямыя словы,
Быццам быў зусiм здаровы.
Але ж нiхто не зразумеў,
Мабыць грыпам свет хварэў.
Напiсаў тады я казку,
Людзям даў адну падказку.
Вось толькi словы не гульня —
Не маюць сэнса i хлусня!
Каму данесцi, каб паспець
Hямыя словы ў голас спець.
Ад зорак адыйсцi няможна,
Яны трымаюць асцярожна…
Сяргей Брандт, 18.09.2014
Крылом чарнюткiм жоўны
У госцi прыйдзе поўнач.
Заплюшчаць сцежкi вочы,
Як птушка крыкне тройчы.
А ноч з расой вiльготнай,
Адшэпчуць даль сумотную.
Пральюць з вядра над хатамi
Бурштынкi зорак з латкамi.
I свет, што над мястэчкам,
Запалiць у вокнах свечкi.
Тканiнай белай увесь ганак
Накрыў туман, чакаўшы ранак.
Сяргей Брандт, 15.09.2014
Крыніца ілюстрацыі:Татьяна Гамзина-Бахтий.АВГУСТ В ДЕРЕВНЕ. НОЧЬ
Лісце крушыны на доле ляжыць,
Сырасцю цягне, у тумане дрыжыць.
Возера, бераг з прыціхшым чаротам,
І цягне маўклівай асенняй сумотай.
Кроплі парвалі далонь павуціны,
Крывёю блішчаць дарагой журавіны.
Галінкай вярба запрашае ў цяпло,
Пад хмарай зваліўся грак на крыло.
Вецер з дажджом гоніць сум па вадзе,
Восень павольна ў кароне ідзе.
На дахі дамоў, уздоўж цёмнага плоту,
Лісце злятае з ікон пазалотай.
Сяргей Брандт, 09.09.2014
Дакранiся да роднага слова,
Да арнаменту родных лясоў.
Восень тчэ з павуцiння абнову,
Каб развесiць у кожны куток.
Без сустрэч-пасядзелак да ночы,
Без вясковых i простых людзей,
Мова срэбрам пралiцца не хоча,
Вось бы з ёй сустракацца часцей.
Ноч адыйдзе павольнаю справай,
Ранкам будзе цудоўны настрой.
Багдановiч, Мiцкевiч, Купала…
Гоман птушак над вёскай маёй.
Кожны з нас беларус, безумоўна,
Але ёсць нешта з даўнiх часоў —
Што яднае ўсiх нас бацькоўская мова,
Кропкай, зверху напiсаных слоў.
Сяргей Брандт, 08.09.2014
|
|
