|
|
Калi гады мяне схаваюць,
Але паклiча Беларусь,
У час, такi патрэбны краю,
Я першай зоркаю вярнусь.
Святло, як чыстая малiтва,
Загоiць раны на палях.
Без спеваў i неўрачыста
Пачне квiтнець iзноў зямля.
Забудуць людзi пра ахвяры
I не патрэбна пустых слоў.
Хваробы згiнуць i пачвары,
Якiя пьюць людскую кроў.
Жыццё па-новаму пачнецца
Без рабавання, без хлусні,
I кожнага кране за сэрца
Жыццё людзей без мiтуснi.
Калi гады мяне схаваюць,
Але паклiча Беларусь
У час, такi патрэбны краю,
З бусламi першымi вярнусь.
Сяргей Качанаў-Брандт, 27.01.2016
Чаму такi нязграбны,
Хворы мой Анёл?
Ружанчык надарваўся —
Пацеркi на стол.
Чаму такi гаротны?
Дзе твае крыло?
І зорачкi нiводнай,
I сцяжынка – шкло.
Чаму такі халодны,
Быццам змерзлы снег?
Мо там у аблоках,
У забароне смех?
Чаму такi счарнеўшы
Твой лагодны твар?
Я паклаў усе вершы
Богу на алтар.
Сяргей Качанаў-Брандт, 26.01.2016
Дзяцей палюе начны жах,
Ён заўжды побач, заўжды ў снах.
Стаiць маўклiва за спiной
I смачна есць страх шэры твой.
Пад коўдрай нават не дыхнуць,
Ён хоча цалкам праглынуць.
Вось расчапiў ён доўгi рот
I пхне твой твар у свой жывот.
У сне цяжкІм жах, як жывы,
Ён расфарбуе брудным сны.
У снах так цяжка ўцякаць,
Прачнiся, хлопчык, досыць спаць.
I як з чароўным цягне ён
Iз сна цябе ў наступны сон.
Нясе на крылах дзяцей жах
Уверх-унiз па доўгiх снах.
Сяргей Качанаў-Брандт, 26.01.2016
На марозе попел
Дзед цярушыць цixa.
“Эй, старэча, хопiць! —
шэпча ўслед лiха, —
Што ты сееш чорным?
Не вясна, а студзень.
Смерць чакае ў белым,
Ты жывей не будзеш.
Колькi не рассыплеш,
Не прачнецца поле,
I сваiх не вернеш
З-пад зямлi нiколi».
“Смерць мяне не мiне —
дзед цярушыць попел, —
Лёг на плечы iней,
Да вясны ў палоне.
Каб зямля не мерзла,
Каб радзiлі кветкi,
Жоўтым морам збожжа,
Дзе смяюцца дзеткi.
Па вясне прачнецца —
жменя трусiць цiха, —
Шчасце зноў вярнецца
I не стане лiха”.
Сяргей Качанаў-Брандт, 20.01.2016
|
|
