|
Частка сёмая
ЛЕСАВІК
У нашай славянскай, з часам забытай міфалогii, ёсць адзiн дух, якi назаўсёды стаiць побач з лесам. Гэта лясун, лесавік, гаспадар лесу, усiх звяроў, кустоў i дрэваў.
Яму вельмi спадабаецца вецер, асаблiва цеплы, летнi, i калi ён iдзе па лесе, то вецер за
iм замятае ўсе сляды. Каб напалохаць людзей, лесавік можа крычаць i свiсцець. У некаторых гiсторыях расказваецца пра тоe, што ён можа красцi маленькiх дзетак.
Перад чалавекам гаспадар лесу можа з’явiцца, як трухлявы старычок з вельмі зялёнымi вачамі, але можа быць i страшнай пачварай з нагамi ад казла, барадой i, нават, рагамi.
Адзенне ў лясуна заўсёды вывернута на другi бок i не падпаясана. У яго цудоўныя вочы нельга глядзець вельмi доўга, а лепш дык i зусiм гэтага не рабiць.
Лесавік можа быць вельмi вялiзнага росту — галавой кранаць вярхушкi дрэў. А можа быць i зусiм маленькiм — нiжэй самiх кветак.
Лясны гаспадар загадвае ўсiмi жывёламi i можа накіраваць iх у любы бок, вось
чаму паляўнiчыя стараюцца не раззлаваць яго. Ён жа можа не даць iм паляваць. Дух лесу можа паказацца паляўнiчым, звычайна, разам з двума сабакамi, якія, як правiла, заўсёды палохаюцца лясуна i гэта для людзей верны знак, што перад iмi не хто iншы, як сам гаспадар лесу i з iм патрэбна падзялiцца прыпасамi, асаблiва чаем i цукрам. Тады лесавiк пойдзе з мiрам i не будзе чапаць паляўнічых. Чытаць далей » НАРОДНЫЯ ПРЫКМЕТЫ ад шчырага хатняга Дамавiка Мiколы – Сяргей Брандт
На замеценых снегам вузкіх гарадскіх вуліцах дагараў кароткі снежаньскі дзень, але ўжо ўспыхнулі жоўтымі светлячкамі бронзавыя ліхтары і змроку прыйшлося адступіць, а пазней схавацца ў цёмных пустых падваротнях. Незлічонае мноства святочных вітрын зіхацела рознакаляровымі агеньчыкамі, прыцягвала да сябе дзяцей і дарослых. Напярэдадні Каляд усё навокал станавілася больш прывабным, а дзе немагчыма было схаваць недахопы, упрыгожваючы мішурой і гірляндамі, на дапамогу прыходзіў лёгкі пухнаты снег. Ён прыкрываў, згладжваў і рабіў двары, стары хмурны парк, маленькую плошчу чыстымі і дагледжанымі. І дзякуючы гэтай несумненнай ўрачыстасці прыроды, хацелася верыць у цуды.
Насупраць крамы з яркімі і дарагімі цацкамі стаяла, ледзь дыхаючы, маленькая дзяўчынка. Яе косы амаль дакраналіся да празрыстага халоднага шкла, а вочы глядзелі на вялікую, у сіняй сукенцы, ляльку. Паліто на дзяўчынцы было крыху не па памеры, чаравічкі – моцна збітыя набок, а шарсцяная хустка, на самай справе, належала бабулі. Карацей кажучы, лялька для малой заставалася толькі марай.
Яна ўздыхнула і ўжо памкнулася адыходзіць, як убачыла, што побач стаіць, абапёршыся лапкамі на вітрыну, і ўважліва разглядаючы яе, чорны пухнаты кот.
— Мне гэтая лялька таксама адразу спадабалася. Сапраўды, яна самая прыгожая з усіх цацак?
Малая збянтэжылася, але захоўваючы спакой (перад Калядамі рознае здараецца), ціха адказала Кату, які ўмеў размаўляць:
— Так, яна самая прыгожая лялька з усіх лялек, але лічбы на цэнніку забараняюць марыць аб ёй. А хіба дзіцячае шчасце, можна вымяраць грашамі?
Раптам наляцеў парыў ветру, раскідаў яе словы, змяшаў іх з вулічным шумам, панёс высока ў неба. Кот гучна чыхнуў, таму што адна з сняжынак знянацку села яму на нос. Чытаць далей » Самыя запаветныя жаданні. Казка пра Зорнага Ката і Каляды – Сяргей Брандт
Лес цямнюткi поўны чар,
Замiрае лiст у ценi.
Ноч не стане на каленi,
Не схавае месяц твар.
Не зацягне ў свой сон,
Не кране агеньчык сэрца.
Рыпнуць горка неяк сенцы,
Жаль адыйдзе ад вакон.
За нагу трава кране,
Рвецца крык нечалавечы.
Але дыхаць болей нечым,
Жудасна, як быццам у сне.
Стог сустрэне на шляху,
Ён накрыўшыся туманам,
Будзе плямай нечаканай,
Што ўбачыш за вярсту.
Сяргей Брандт, 29.11.2013
Трохi порхаўкi зялёнай,
Мухамора жоўты бок.
Лiст сухi старога клёна
I… гарклявы агурок.
Ад кажанчыка крыло —
Каб ляноту праняло.
Жабяня, таўсты трытон
Кладзём побач у бiдон.
Затым жменьку туманоў,
Зверху моху i сунiц.
Лыжачку дзiцячых сноў
I хвасты ад блiскавiц.
Чытаць далей » ЗЕЛЛЕ АД ДЗIЦЯЧАЙ ЛЯНОТЫ – Сяргей Брандт
|
|