|
|
Там, дзе распахана ралля
Пад плугам моцнага каня,
Узыйдуць потым каласкi
I засiнеюць васiлькi.
Там, дзе хвалюецца раўчук
I лiчыць ластаўкi хлапчук,
Дзе цягне кмiнам ад ракi,
Снуюць паважныя гракі.
Дзе за абшарамi абшар
I трошачкi народных чар,
Сцяжынам, як вядома, брат,
За вёскай чысты далягляд.
Дзе роўныя ляжаць пакосы,
Блiшчаць бурштынавыя росы.
Вiсiць буслiны клёкат звонкi,
То Беларусь — мая старонка.
Сяргей Качанаў-Брандт, 23.03.2015
Крыж дацягнеш да Галгофы
На сваiх плячах, а потым
Сядзеш побач сутык с богам,
Кроў змяшаўшы з лiпкім потам?
Смерць адпусцiць, як звычайна,
Не адпусцiш — зменай будзеш.
Але ж у постацi астральнай
Не змухлюеш, не змухлюеш…
Твой прыход святлом лiчыўся,
Сутнасць не выносiць болi.
Але ж там хтосьцi памылiўся,
Не вярнуць cвятла нiколi.
Не пачуўшы – не раскажаш,
Няма цябе i крыж твой стыне.
I твар густой крывёю мажуць
Таго, хто быў заўжды ў памiне.
Сяргей Качанаў-Брандт 15.09.2013
Крыніца ілюстрацыі: http://www.nsad.ru/articles/vozmi-krest-svoj
Анёл дакрануўся да сэрца крылом,
Здаецца жыццё было думкаю, сном.
Анёл невядомаю птушкай лятаў,
Ён нешта ў сне маім цудна спяваў.
Мой добры Анёл!
Ад спеву цудоўнага я ўбачыў здалёк,
Што неяк мягчэй стаў на дотыкi змрок.
I зорачак яркiх бурштынкi агнём
Анёл расцярушыў у цемры крылом.
Мой светлы Анёл!
А потым Анёл згубiў раптам крыло
I шэрым зрабiлася быццам яно.
За нейкiя справы хто сябра караў?
Бо болей Анёл у сне мне не спяваў.
Мой грэшны Анёл!
Сяргей Качанаў-Брандт, 12.03.2015
Пад вячор зязюля лiчыць,
Дзетак сваiх горка клiча.
Змрок пагоркi абгарнае,
Птушка плача, не спявае.
Колькi было гэтых вёснаў?
Па чужых малыя гнёздах.
Золкaм ля ракi цярушыць,
Але ж праўду не парушыць.
I ляцiць плач над узлескам,
Там, дзе выраслi пралескi.
Пад вячор зязюля лiчыць,
Дзетак сваiх горка клiча.
Сяргей Качанаў-Брандт, 10.03.2015
|
|
