Казкі беларускія

Вечар на ганак стамлёна садзiцца,
Цягне вiльготным ад лесу, не спiцца.
Б’ ецца ў вокны галiнка вiшнёвая,
Неба засвецiцца зоркамi новымi.

Дзеткi ўкленчылi, моляцца Богу:
„Месяц, расчысцi ад цемры дарогу!“
Птушкай пявучай малiтва засвецiць,
Дзiцячыя словы — Бог адразу прыкмецiць.
I зоркай вядзе праз бяду i туманы
Да хаты сваёй дзетак родную маму.

Сяргей Брандт, 22.02.2013

Высока ў небе галýбкi ляцяць,
Так добра iм зверху ўсё аглядаць.
Вунь човен ля рэчкi i пеняцца хвалi,
Вунь хмаркi-бялёсы туман над стагамi.

I цягне iх ветрам гарачым праз вёску,
Сцяжынкi вузкiя ўзорам няброскiм.
Вунь там, каля саду, гуляе хлапчук,
А там, каля жыта, блакiтны раўчук.

I клiча ix хлопчык: “Пачакайце мяне!
Магу з вамi лётаць, ды толькi ў сне.
I бачу я ўсё, калi ў небе я з вамi,
Як ветрык лагодны ўначы над палямi.“

Сяргей Брандт, 22.02.2013