|
|
Што наш народ не атрымаў,
Што да магiлак не данёс,
Згубiў што сярод дробных спраў,
Мы называем — беларускi лёс.
Ён — з нараджэння ў полi крыж,
Сцяжынка памiж шэрых хат.
Ён – цiшыня, калi iзноў маўчыш,
Iржа сталёвых цяжкiх крат.
Ён — лён счарнеўшы пад дажджом
I горкi подых навальнiц.
Ён — рэчка з абмяльчалым дном,
Бруенне пчол каля каплiц.
Ён — колер зеленi з крывёй,
Наш гонар i фальклорны кошт,
Ён — грак над мокраю раллёй
I бульбы смачнай важкi кош.
Што наш народ не атрымаў,
Што праз вайну сам перанёс,
Што ў сваiх руках трымаў,
Завецца проста — беларускi лёс.
Сяргей Качанаў-Брандт, 24.02.2015
Ілюстрацыя: http://www.liveinternet.ru/users/4495248/post283168971/
Шчупак растоўк лядок на рэчцы,
Грымiць свавольнiк крыгаход.
Плывуць блакiтныя авечкi,
Вандруюць гуртам на усход.
Iх хвалi рухаюць, штурхаюць,
Струмення круцяць матузкi.
Уголас вераб’i спяваюць,
Ляцяць праз рэчку нацянькi.
Сяргей Качанаў-Брандт, 23.02.2015
Малюнак Маскаленкі Марыі
“Дзень пачаўся, як нейкая драма, —
Прамовiла цётка адна з выканкама.
“А хто ты такi, каб цябе друкаваць?
Дзе i калi пачаў вершы пiсаць?
У нас i сваiх лiтаратараў хопiць,
А ты з-за мяжы, слiзкаваты ты хлопец.
Нiхто пра цябе раней нават не чуў,
I што мне рабiць, ты сам памяркуй.
А што скажа потым сучасны народ?
Замежны пiсьменнiк — не ёсць Патрыёт.
Дзе быў ты, калi мы святло будавалi
I новых надзей з дапамогай шукалi?
Ты там за мяжой сваёй дзюжа далёкай
Напэўна ў голас шчаслiва галёкаў.
Маўчыш цяпер хлопча i я не бяруся
Магчымасць даваць, каб на Беларусi
Чыталi дарослыя ў голас дзеткам
Пра нейкiх чарцей, пра чароўныя кветкi.
Рэальна патрэбна на свет паглядзець”.
Ад гэтай размовы стаў твар чырванець.
“У вершах тваiх няма iскры нiводнай
I гэта ты кажаш — скарбонка народа.
У рыфме, хлапец, ты не маеш i рацыi,
А дзе атэстат аб тваёй адукацыi?
Вось шчыра табе, як заўсёды кажу:
Вяртайся назад ты, хлапец, за мяжу.
Якi ж ты пiсьменнiк? Якi ж ты народны?
Досыць… Наступны. Ты, хлопча, свабодны!”
Сяргей Качанаў-Брандт, 12.02.2015
Узляцеў, шыпiць на плоце,
Як змяя, суседскi коцiк.
Атрымаў ад цёцкi Зiны
Памаўзлiвы кот лазiнай.
Развярнуў соль на палiцы,
Затым вады хацеў напiцца.
I на сваю цяпер бяду
Звалiўся цалкам у ваду.
Залез у грубку пагрэць лапкi,
Насыпаў попел дзеду ў тапкi.
Затым сядзеў пад ложкам цiха,
Як мышаня, амаль не дыхаў.
Што потым з гэтым небаракам?
Каля хлява сустрэў сабаку,
Уцёк, схаваўся за вуглом,
Жбанец растоўкшы з малаком.
Сяргей Брандт, 22.01.2015
Малюнак: http://subscribe.ru/group/mir-iskusstva-tvorchestva-i-krasotyi/3090791/
|
Рэкамендуем:
|
|
Новыя каментары