|
|
Добры вечар мае маленькія сябры! Набегаліся, набалаваліся за дзень, час адпачыць прыйшоў. Заплюшчвайце вочкі і слухайце новую казку пра гарэзу Івонку.
Цеплы летні вечар у весачцы. Сям’я Івонкі зрабіла ўсе справы, павячэрала і збіралася спаць. Дзяўчынка адзела піжаму, лягла ў ложак, залезла пад коўдру, заплюшчыла вочкі і чакае сон. Чакае, чакае, а ен усе не ідзе. Круціцца маленькая, варочаецца з боку на бок, а сон не ідзе. Пазвала яна Антоську і Савоську да сябе, яны леглі побач і хуценька заснулі. Вырашыла Івонка, што сон уцек ад яе. Яна ціхенька вылезла з ложку, накінула на сябе вялікую матуліну хустку і пайшла шукаць сон. Чытаць далей » Як Івонка сон шукала — Ірына Беларусава
Снег пайшоў з ранiцы, амаль за гадзiну да прыезду гасцей. Cпачатку гэта былi рэдкiя сняжынкi, якiя кружылiся сiроткамi ў халодным паветры i павольна затым апускалiся на чорную мерзлую зямлю. Праз некалькi хвiлiн яны ператварылiся ў пухлыя снежныя шматкi. Адразу пацямнела навокал, сонца спалохана схавалася ў хмарах.
Пад вокнамi праляцеў, шалёна падвываючы, ледзяны паўночны вецер. Ад яго студзёнага ляманту затрашчала нешта на гарышчы i з комiна на падлогу хаты, як шчодрай рукой, сыпанулi жменьку тлустай сажы. Маленькая Iрэнка спалохана паглядзела ў акно, а там, за шыбаю, завiруха мяла так, што не бачна было нават паветкi, а стог з залацiстай саломай дык i зусiм знiк.
Чытаць далей » НЕ ПАЛОХАЙСЯ ЦЕМРЫ. ЦIКАВАЕ АПАВЯДАННЕ – Сяргей Брандт
На снежным полi — чорныя кусты,
Здзёр вецер вопратку з галiнак.
Цяпер яны стаяць маўклiва,
Там-сям вiсяць счарнеўшыя лiсты.
Навошта ён зрабiў вось так?
Яны ж цяпер на непарочным снезе,
Псуюць агляд, на вочы неяк лезуць,
Якое ж тут натхненне — немы жах.
I каб змянiць настрой такi пусты,
Закружыць моўчкi раптам завiруха.
I лёгкiм снегам, як святочным пухам,
Накрые ў полi белым чорныя кусты.
Сяргей Брандт, 2013
Увесь вечар імжаў дождж, нібы снежань сеяў у адыходзячым годзе на галовы людзей і на дахі хат мак. У гэту пару, асабліва перад Старым Новым годам, на зямлі павінен ляжаць і звонка паскрыпваць пад нагамі прахожых снег. Але замест звонкага скрыпу чулася толькі булькатанне дробных раўчукоў, бурчанне чорных ад сырасці дрэў і плясканне крокаў па цёмных лужынах.
Атрымоўвалася так, што настрою не было нават у самага застуджанага надвор’я, таму што ў такі хмурны вечар яно забылася прыхапіць з сабой парасон і ў другі раз прамачыла ногі.
Чытаць далей » НЕЗВЫЧАЙНАЯ ЗІМОВАЯ ПРОСЬБА – Сяргей Брандт
|
Рэкамендуем:
|
|
Новыя каментары