|
|
Марыя, Мацi Божая, вазьмi пад ахову сваiх пакравоў
Сям’ю маю. Данясi да сэрца мужа майго i дзяцей на-
шых мiр, каханне i сумленне.
Не дай, Мацi Божая, нiкому з маёй Сям’i паспытаць
смак развiтання, холад ранняй i раптоўнай смерцi без
святога пакаяння.
A хату нашу i ўсiх тых, хто жыве ў ёй, ахоўвай ад агню,
начных злодзеяў i ад спакусаў скiнутага.
Мы, заўсёды разам або асобна,з добрым сэрцам i
ясным жаданнем будзем уголас праслауляць тваё Iмя.
Хвала табе на вякi вечныя. Амiнь.
Марыя, Мацi Божая, уратуй усiх нас.
Сяргей Брандт, 19.06.2013
Частка першая
• Не мяцi хату ў дзень восьмага лiпеня! Ты можаш вымесцi cа смеццем i дамавіка, якi ў гэты дзень сядзiць пад мятлой. Тады твая хата застанецца без свайго ахоўнiка i дапаможцы. Людзi кажуць, што: « У дзень на Хвядору — пакінь хату ў спакоi, смецце хай сабе ляжыць — дамавiк на iм сядзiць.»
• Пры пераездзе на новае месца жыхарства — стары венiк патрэбна забраць разам з сабой, так як з iм перадаецца вязенне старой хаты. На гэтай хатняй прыладзе дамавiк можа „пераехаць“ да свайго новага жылля.
• Нельга, кажуць старыя людзi, мясцi ў хаце рознымі венiкамi, бо тады сваё багацце па ўсiх кутах «размяцеш», iнакш кажучы, збяднееш зусiм.
• Забараняецца выносiць смецце ўвечар, пасля заходу сонца, усё гэта к галечы.
Сяргей Брандт, 19.06.2013
Увесь дзень ідзе нудны і халодны дождж. Птушкі пахаваліся пад дахі шэрых будынкаў, звяры — ў свае норы. Пуста навокал, вільготна і трохі сумна. Толькі казачнік, падкінуўшы ў камін новую порцыю сухіх смалістых дроў і даліўшы ў чарнільніцу свежых чарнілаў, уладкаваўся за шырокім дубовым сталом. Ён піша новую гісторыю. Рыпіць пяро, кладуцца радкі на лісток і нараджаецца цікавая казка. Ён пражыў доўгае, часам не заўсёды шчаслівае жыццё, але быў і заставаўся добрым чалавекам. А яго казкі сталі вернымі сябрамі для маленькіх дзяцей на ўсім белым свеце. Сёння ён стварыў новую казку. Казку пра старую хату …
У адной далёкай усходняй краіне, на самым узлеску старажытнага лесу, стаяла трухлявая хатка. Дзверы пакрывіліся з часам, а ў некаторых вокнах не хапала шкельцаў. У коміне даўно ўжо пасялілася сямейства шустрых і крыклівых галак. Сад зарос чорным бульнягом і было вельмі цяжка адгадаць, чый ліст і каму ён належыць, бо перапляліся паміж сабой ўсе галінкі. Двор прыйшоў у запусценне – адно раздолле для палявых шэрых мышэй. Часам, загнаны злым ваўком, забягаў сюды хавацца маленькі зайчык.
Цэлымі днямі хатка ўсё рыпела і скавытала, як кінуты дзіцем шчанюк, пляскала зламанымі аканіцамі і чакала, калі ж з’явіцца яе госць.
Колькі разоў змяніў сад лісце, яна ўжо нават перастала лічыць. І яшчэ больш станавілася сумнай і разгубленай. Але вось аднойчы яна пачула крокі на маленькай сцяжынцы, а потым нячутна рыпнула брамка, упускаючы дзіўнага госця, затым у свідравіне замка некалькі разоў перакруціўся жалезны ключ і хатка прачнулася. Гэта быў яе Гаспадар. І яна ласкава адгукнулася састарэлай падлогай. Пачуўшы гэта, чалавек сказаў: «Прабач мяне, што прымусіў цябе так доўга чакаць, дарога была вельмі доўгай, але зараз я ніколі цябе не пакіну. Ты верыш мне?» Раптам наляцеў цёплы вецер, шпульнуў прыгаршчай свежых кропель і яны пабеглі па нямытаму шклу. І здавалася, што хатка плача ад простага шчасця — у яе з’явіўся сапраўдны Сябар, якога яна так доўга чакала.
Казачнік дапісаў апошнюю старонку і ўсміхнуўся: «Як добра, што хатка знайшла сваё такое патрэбнае шчасце.»
Сяргей Брандт, 18.06.2013
Чытаецца тры разы ў ноч на Івана Купала
Хата з цёплымi вугламi,
Хата з моцнымi дзвярамi.
З празрыстымi вокнамi,
Са спадарамi добрымi.
У куце вiсiць iкона,
У касцёле асвянчона.
Даматканы палавiк,
Ёсць свой родны дамавiк.
За ахову — з мядком блiн,
Ад дурных гасцей. Амiнь.
Сяргей Брандт, 17.06.2013
|
Рэкамендуем:
|
|
Новыя каментары