Казкі беларускія

Дзед быў забiты на вайне,
Амаль пад самым Будапештам.
I не пабачыў ён мяне;
І казак не чытаў, канешне.

Са мной дамоў не майстраваў
Для снегiркоў i для сiнiчак.
I на радах дзед не збiраў
Са мной пунсовенькiх сунiчак.

I спiць ён там каторы год;
А дзень такi iм раз даецца.
Калi ў сне, абняўшы плот,
Стаiць дзед i жывым здаецца.

Праменьчык сядзе на медаль,
У ордэн загляне ён потым.
За хмарамi — бясконцы жаль,
Cтаяць дзяды ў божых ротах.

Унук прачнуўся — слаўны дзень!
Парад! Салют! Дзень Перамогi!
З партрэта паглядае жывы дзед,
I брукаваны край чужой дарогi.

Сяргей Брандт, 07.05.2013

Мядзведзiк з хiтрай лiсiчкай
У „дурня” гуляюць на пстрычкi.
Якая ж там школа? Якiя турботы?
Гуляюць у карты амаль да суботы.

А што там у школе, якiя здарэннi?
Як пiшацца „танна” i хто есць карэннi?
I колькi ўсё ж будзе — калi тры па восем?
I роду якога вясна, лета, восень..?

Гульня на паветры – вясёлая справа,
Кiдай сабе карты налева, направа.
Якая там школа? Якiя турботы?
Яна ж, як варэнне – смачная лянота.

Сяргей Брандт, 02.05.2013