Усе рубрыкі

БРАТЫ РОДНЫЯ, НЕ ТРЭБА! — Сяргей Брандт

Загiнуўшым славянам Украiны

Кроў вадзiцаю зноў льецца, Табе, дружа, не здаецца. Брат знiшчае свайго брата, Для каго ж такое свята?

Пагублялi людзi розум, Не з гарэлкi на марозе. Не ад дожджыка ў полi, Ад замежнай благой волi.

Нават божыя нябёсы Льюць унiз стальныя слёзы. Людзi добрыя не чуюць, Як зямля славян смуткуе.

[…]

ШКЛЯНЫ МОСТ — Сяргей Брандт

Па чорнай дарозе да зорак, Без вопраткi ды без агню, Iдзе нехта досвiткам кволым, Пяе ўголос песню сваю.

А словы ўсе невядомы, Напэўна, з забытых часоў. Iдзе нехта досвiткам кволым Памiж забыцця цяжкiх сноў.

Зямелька здаецца хворай, Ёй вельмi патрэбны ўсход. Iдзе нехта досвiткам кволым, Шкляны збудаваўшы мост.

Сяргей Брандт, 16.04.2014

[…]

Журавы. Журавли. Василе Александри (пераклад на беларускую мову) — Сяргей Брандт

Узаўюцца вузкім клінам журавы над светлай даллю. На сваіх шырокіх крылах яны сонца свет прыдбалі. Вунь ляцяць цяпер над намі ў паветры неастылым. Першы — моцны, самы жвавы, а за ім зусім старыя.

Зноў да нас яны вярнуцца, спёку поўдзеня пакінуць. Цуднай Індыі дзівосы, край астральнасці брамінаў. Не злічыць галодных тыграў, джунгляў, што […]

ЗОРАЧНАЯ ДОЛЯ — Сяргей Брандт

Зорка зваліцца з нябёс Кропкай жоўтай ў авёс. Вось дык зорачная доля — З хмар уніз, як смецце ў поле.

Што зорцы цёплая зямля, Ёй нават кветкі не радня. Праляціць, міргне агеньчык, Нават травы не ўкленчаць.

Амаль да ранку праляжыць І як вугольчык дагарыць. Вось дык зорачная доля — З хмар уніз, […]