| 
			
		 | 
		
		
				
		
		
		
		
								
										 Загiнуўшым славянам Украiны 
Кроў вадзiцаю зноў льецца, Табе, дружа, не здаецца. Брат знiшчае свайго брата, Для каго ж такое свята? 
Пагублялi людзi розум, Не з гарэлкi на марозе. Не ад дожджыка ў полi, Ад замежнай благой волi. 
Нават божыя нябёсы Льюць унiз стальныя слёзы. Людзi добрыя не чуюць, Як зямля славян смуткуе. 
 […] 
 								 	
						
		
								
										Па чорнай дарозе да зорак, Без вопраткi ды без агню, Iдзе нехта досвiткам кволым, Пяе ўголос песню сваю. 
А словы ўсе невядомы, Напэўна, з забытых часоў. Iдзе нехта досвiткам кволым Памiж забыцця цяжкiх сноў. 
Зямелька здаецца хворай, Ёй вельмi патрэбны ўсход. Iдзе нехта досвiткам кволым, Шкляны збудаваўшы мост. 
Сяргей Брандт, 16.04.2014  
 […] 
 								 	
						
		
								
										Узаўюцца вузкім клінам журавы над светлай даллю. На сваіх шырокіх крылах яны сонца свет прыдбалі. Вунь ляцяць цяпер над намі ў паветры неастылым. Першы — моцны, самы жвавы, а за ім зусім старыя. 
Зноў да нас яны вярнуцца, спёку поўдзеня пакінуць. Цуднай Індыі дзівосы, край астральнасці брамінаў. Не злічыць галодных тыграў, джунгляў, што […] 
 								 	
						
		
								
										 Зорка зваліцца з нябёс Кропкай жоўтай ў авёс. Вось дык зорачная доля — З хмар уніз, як смецце ў поле. 
Што зорцы цёплая зямля, Ёй нават кветкі не радня. Праляціць, міргне агеньчык, Нават травы не ўкленчаць. 
Амаль да ранку праляжыць І як вугольчык дагарыць. Вось дык зорачная доля — З хмар уніз, […] 
 								 	
						
	
					
 | 
			
 |