|
|
Загiнуўшым славянам Украiны
Кроў вадзiцаю зноў льецца,
Табе, дружа, не здаецца.
Брат знiшчае свайго брата,
Для каго ж такое свята?
Пагублялi людзi розум,
Не з гарэлкi на марозе.
Не ад дожджыка ў полi,
Ад замежнай благой волi.
Нават божыя нябёсы
Льюць унiз стальныя слёзы.
Людзi добрыя не чуюць,
Як зямля славян смуткуе.
Дзень аўторак — памiнальны,
На пачуццi вельмi танны.
Не татары правяць мiрам,
На кавалкi рвуць Айчыну.
А свалоты, тая ж нечысць,
Што ў пекле сядзiць вечным.
Што за спiнами вартуе
У белай з зоркамi кашулі.
Гэць, старая, адчапiся!
Як з каростай адвалiся!
Не табе, смярдзюк пархаты,
Хлусню лiць на нашы хаты.
Браты родныя, не трэба!
Плач ляцiць з крывёй да неба.
Вайну кiнем, разбярэмся
I братамi застанемся.
Сяргей Брандт, 16.04.2014
Па чорнай дарозе да зорак,
Без вопраткi ды без агню,
Iдзе нехта досвiткам кволым,
Пяе ўголос песню сваю.
А словы ўсе невядомы,
Напэўна, з забытых часоў.
Iдзе нехта досвiткам кволым
Памiж забыцця цяжкiх сноў.
Зямелька здаецца хворай,
Ёй вельмi патрэбны ўсход.
Iдзе нехта досвiткам кволым,
Шкляны збудаваўшы мост.
Сяргей Брандт, 16.04.2014
Узаўюцца вузкім клінам журавы над светлай даллю.
На сваіх шырокіх крылах яны сонца свет прыдбалі.
Вунь ляцяць цяпер над намі ў паветры неастылым.
Першы — моцны, самы жвавы, а за ім зусім старыя.
Зноў да нас яны вярнуцца, спёку поўдзеня пакінуць.
Цуднай Індыі дзівосы, край астральнасці брамінаў.
Не злічыць галодных тыграў, джунгляў, што кішаць змяямі.
Ходзяць ноччу да вадзіцы зверы з шэрымі сланамі.
Вось шчаслівыя скітальцы амаль да сонца даляталі,
Зверху з неба тыя птушкі кантыненты аглядалі.
Горы лунныя, пустыні, зямлю доўгую як сон,
Дзе народам чарнакожым белы Ніл абагаўлён.
Мае мілыя скітальцы, за спіной у іх паўміра,
Рэкі Азіі, даліны пладавітага Кашміра.
І Цэйлон яны забудуць, гэты цудны востраў – рай,
Прынясуць на сваіх крылах шчасце ў радзімы край.
Сяргей Брандт, 19.04.2014
Зорка зваліцца з нябёс
Кропкай жоўтай ў авёс.
Вось дык зорачная доля —
З хмар уніз, як смецце ў поле.
Што зорцы цёплая зямля,
Ёй нават кветкі не радня.
Праляціць, міргне агеньчык,
Нават травы не ўкленчаць.
Амаль да ранку праляжыць
І як вугольчык дагарыць.
Вось дык зорачная доля —
З хмар уніз, як смецце ў поле.
У наступны вечар золкі
Згубяць зноў сястрыцу зоркі.
Зорка зваліцца з нябёс
Кропкай жоўтай у авёс.
Сяржук Жменя, 05.05.2014
|
|
