Усе рубрыкі

Змерлае i жывое Талуi* — Сяргей Брандт

Дзе цякла крывёй вайна,
Пачарнеў, абрузг бульбоўнiк.
Два крыжы, бяжыць вада,
Змерлае — жыцця ахоўнiк.

талуи

Залаты змаўклiвы лес,
Ля вады дрыжаць асiны.
Толькі час той не ўваскрэс,
Жаль пакiнуў успамiны.

На сукнi старых дарог
Хата побач, зданнем быццам.
Кленча каля камня змрок,
Просiць сцiпла памалiцца.

Сяргей Качанаў-Брандт, 27.10.2015

Ніжнія Талуі — вёска ў Мінскай вобласці, дзе ёсць дзве крынічкі з мёртвай і жывой вадой.

Кропка косiць, коска — не. Сяргей Брандт

Кропка косiць, коска — не,
Можа лiха прамiне?
Твая ж хата пэўна з краю?
Там цябе цiвун чакае.

эта

Стог руды гнiлой саломы,
Што далей табе вядома?
Можа не вярнуў пазыкi?
Гэта коска, а не лiха.

Хто паставiць на каленi?
Працуй болей, рахнуй пенi.
Кропка косіць, коска – не,
Можа беднасць прамiне.

У кiшэнi толькi вецер,
Круцiць дзюры, мяце смецце.
За мяжою кажуць: “Добра,
Бульбы много, але дробнай”.

Другi пан — патрэбна кленчыць,
На замежнай мове енчыць.
Кропка косiць, коска – не,
Можа час злы прамiне?

Не магчыма жыць у скрусе,
Я i ты — мы ж беларусы.
Зямлю бацькi, дзеда, свата
Берагчы павiнны свята.

Коска, кропка, кропка, коска.
Жывi добра, доўга, вёска!
Лiхам нас не запалохаць,
Нам бы веры старой трохi.

Сяргей Качанаў-Брандт, 12.10.2015

Прыйдзе маўклiва восеньскi вечар — Сяргей Брандт

Прыйдзе маўклiва восеньскi вечар,
Дождж за акном шапацiць.
У нейкай турбоце ля дзвярэй кленча,
Золак над вёскай дрыжыць.

иии

Прагне цяпла i сяброўскiх адносiн,
Птушкi, як дробны ланцуг.
З вечарам у хату просiцца восень,
У хлеў гонiць лiсце пастух.

Цягнецца час незнаема-маркотны,
На дол прылягла цiшыня.
Лiст ападзе каляровым, суботнiм,
Восень на чарку зайшла.

Сяргей Качанаў-Брандт, 12.10.2015

Камышы — Сяргей Брандт

Константин Бальмонт. Камыши (Перевод)

За поўначным часам у балотнай цішы,
Нячутна, бязгучна шуршаць камышы.

Аб чым яны шэпчуць? Аб чым гаманяць?
Навошта агеньчыкі побач гараць?

загружено

Мількнуць, падмігнуць і іх быццам няма.
А побач вандруе, трымціць цішыня.

За поўначным часам сухім шапацяць.
Там жабы ў гнёздах, вужакі свісцяць.

У балоце ляжыць паміраючы твар.
То месяц баграны — сумотны званар.

І цінай смярдзіць, вільготнасць паўзе,
Ды багна засмокча, ніхто не спасе.

“Каго? Для чаго?” — запытай камышы.
Блукае гаротны агеньчык душы.

А месяц сумотны — бязмоўны званар,
Не ведае ён і хавае свой твар.

Уздох паўтарае змярцвелай душы,
Сумотна і ціха шуршаць камышы.

Сяргей Качанаў-Брандт, 28.07.2015