|
|
Па чорнай дарозе да зорак,
Без вопраткi ды без агню,
Iдзе нехта досвiткам кволым,
Пяе ўголос песню сваю.
А словы ўсе невядомы,
Напэўна, з забытых часоў.
Iдзе нехта досвiткам кволым
Памiж забыцця цяжкiх сноў.
Зямелька здаецца хворай,
Ёй вельмi патрэбны ўсход.
Iдзе нехта досвiткам кволым,
Шкляны збудаваўшы мост.
Сяргей Брандт, 16.04.2014
Узаўюцца вузкім клінам журавы над светлай даллю.
На сваіх шырокіх крылах яны сонца свет прыдбалі.
Вунь ляцяць цяпер над намі ў паветры неастылым.
Першы — моцны, самы жвавы, а за ім зусім старыя.
Зноў да нас яны вярнуцца, спёку поўдзеня пакінуць.
Цуднай Індыі дзівосы, край астральнасці брамінаў.
Не злічыць галодных тыграў, джунгляў, што кішаць змяямі.
Ходзяць ноччу да вадзіцы зверы з шэрымі сланамі.
Вось шчаслівыя скітальцы амаль да сонца даляталі,
Зверху з неба тыя птушкі кантыненты аглядалі.
Горы лунныя, пустыні, зямлю доўгую як сон,
Дзе народам чарнакожым белы Ніл абагаўлён.
Мае мілыя скітальцы, за спіной у іх паўміра,
Рэкі Азіі, даліны пладавітага Кашміра.
І Цэйлон яны забудуць, гэты цудны востраў – рай,
Прынясуць на сваіх крылах шчасце ў радзімы край.
Сяргей Брандт, 19.04.2014
Зорка зваліцца з нябёс
Кропкай жоўтай ў авёс.
Вось дык зорачная доля —
З хмар уніз, як смецце ў поле.
Што зорцы цёплая зямля,
Ёй нават кветкі не радня.
Праляціць, міргне агеньчык,
Нават травы не ўкленчаць.
Амаль да ранку праляжыць
І як вугольчык дагарыць.
Вось дык зорачная доля —
З хмар уніз, як смецце ў поле.
У наступны вечар золкі
Згубяць зноў сястрыцу зоркі.
Зорка зваліцца з нябёс
Кропкай жоўтай у авёс.
Сяржук Жменя, 05.05.2014
Вечар напіша з туманам
Верш пра лясное здарэнне.
З світанкам гаротна-цьмяным
Адыйдзе. Да пабачэння.
На канюшыне роснай
Сляды застануцца з ценню.
Вытканы срэбрам дзівосным
На памяць. Да пабачэння.
Сонца фарбуе лагодна
Хваін заімшэлых карэнне.
З ласкай матухны роднай
Да вечара. Да пабачэння.
Сяржук Жменя, 05.05.2014
|
|
Copyright © 2024 Казкі беларускія - Калі ласка, перадрукоўвайце матэрыялы, але стаўце па магчымасці спасылку! При перепечатке ссылка обязательна! 
